door Ali Pankow

Het raakt me meer dan ik wil toegeven: Het afscheid van Rob de Nijs na zijn carrière van ruim zestig jaar. Ik neem een merkwaardig terugtrekkende houding aan al sinds het bericht dat hij aan Parkinson lijdt.

Voor mij stond hij altijd symbool voor mooie, viriele vent waar ik als tiener walgelijk verliefd op was. Walgelijk vooral voor mijn vriendenkring omdat ik altijd over hem wilde praten en mijn leeftijdsgenoten ervan wilde overtuigde hoe geweldig hij was. Walgelijk vooral ook voor mijn moeder die met groeiende afkeer de sporen op de afgelebberde foto’s van hem boven mijn bed moest aanzien. Totdat het haar te gortig werd en mij tijdens een knallende ruzie te kennen gaf dat ik ‘al die troep’ moest verwijderen als ik huisarrest wilde voorkomen. Mijn vader bemoeide zich niet met dit soort zaken en zweeg.

Maar mijn verliefdheid bleef, ik las alles wat los en vast zat over Rob de Nijs, schreef hem talrijke brieven die onbeantwoord bleven en telde steeds de dagen af voordat zijn volgende zaterdagavondshow eens per maand op televisie kwam.  Het was een gekte, die me was overvallen en die ik zelf nauwelijks kon begrijpen. Het had ongetwijfeld iets te maken met ontluikende hormonen.

Detail van de poster van Rob de Nijs: een snel geschreven boodschap van mijn idool..

Al zijn liedjes kon ik woordelijk nazingen, maar in feite ging het mij meer om hemzelf dan om zijn hits. Ik leed dan ook dapper mee toen zijn succes stokte en hij –  volgens de bladen –  een tijdje zat te verkommeren op een kamer in Alkmaar. Maar toen kwam de opleving: een contract bij Circus Boltini. Samen met Johnny Lion ging hij op tournee om de teloorgaande circusvoorstellingen een bijzondere impuls te geven. Ik zat in de derde klas van de HBS toen het circus mijn woonplaats aandeed en natuurlijk zat ik op de tribune. Niet goed wetend hoe ik uiting moest geven aan al mijn emoties, schreeuwde, joelde en huilde ik maar net zo hard als ik al die meiden bij The Beatles had zien doen op televisie.

Het paste niet echt bij me, voelde ik zelf ook wel. Juffrouw Timmerman, onze lerares Duits, die ook in die circustent was,  gaf me de volgende dag voor een volle klas  fijntjes haar commentaar: ,,Ali, je hebt me verbaasd. Ik dacht: Zo’n net meisje! Dat verwacht je toch niet?’’ Ik zweeg, want had toen nog geen verweer tegen autoriteiten als zij.

Volwassenheid verpulvert kalverliefde, maar een klein warm plekje voor Rob de Nijs is gebleven en zijn verval schrijnt me net wat te veel.

Foto boven: Een poster van Rob de Nijs die nog steeds op mijn zolder hangt.

Beluister de podcast die Remco van Schellen van Omroep Zeeland met Ali maakte over haar idool Rob de Nijs.