THEMAKRANT GROOT-OUDERS EN KLEINKINDEREN (EDITIE 9, JUNI 2021)

door Rinus Willemsen*

Altied wist ik het wel te rekken. ,,Nog even spelen mee m’n treintje’’, was mêêstal wel m’n antwoord as m’n moeder me nao bed wou briengen.

Klok kieken kon ‘k nog nie. Maor as de pendule zeven kêêr geslaogen ‘ao… dan was ’t tied om nao bed te gaon.

Wat verwènsende kik soms die klokke. ’t Leek wel of de wijzers rapper goengen as ‘k m’n pyaomao an ‘ad. Vanaf dat ôgenblik leek ’t of die klokke ‘arder begon te lôpen. ,,Nog even mee m’n treintje spelen,” was dan m’n antwoord as ‘k gevraogd wier om mee te gaon nao boven.

M’n moeder brocht m’n altied nao bed. Nog even mocht dan ’t licht brannen. Mao ‘k was een vlugge slaoper. A rap vielen de schepen van m’n ôôgen dichte. Drôômenland.

Kappie

M’n opoe weunende bie ons in. Die bemoeiende ‘aur eigenlijk mee niks. Jao, eigenlijk toch wel. ’s Aovus nao ’t eten, dan las ze voo. Nêê, nie uut ’n boekje, maor uut de krante. Dan goeng ‘k bie d’r zitten en zocht de bladzij op van Kappie. Dat was een feuilleton. Drie plaotjes en een verhaoltje d’r bie.

Kappie voer mee z’n sleepbôôt altied op zêê. Beneejen in de machinekaomer was de Mêêster deugaons bezig om kolen op ’t vier te gôôien. Jao, ’t was nog ’n stôômbôôt. En altijd voer z’n bôôt (De Kraok, zô ‘êêtende die) op zêê. Soms goengen ze ook wel ’s achter smokkelaors an. ‘,,Volle kracht vooruit’’, bulderde Kappie in de toeter naor de machinekaomer.’

M’n opoe deed dat voor. Joengens, wat zat ik dan te genieten. En opoe zag dat en las het verhaoltje nog ’s voo. Mee d’r bril op d’r neus. ’n Bril mee dikke glaozen. En dat leste plaotje van de drieje, dat maokende ’t noe altied nog spannender. Dat stoppende altied mee ’n vraoge en die was: ‘Oe gaot dat aflôpen?

Fout

Op ’n kêêr las opoe wee voo en ik keek goed nao de plaotjes en luusterende mee grôte ôôren. Ik kon toen best al aordig lezen en las mee. En toen las ze ’n fout. Eigenlijk was ’t gêên fout. ’t Was de klemtôôn die nie goed was. ‘k Weet het nog precies. ’t Was bie d’uutspraoke van ’t woordje professor. Ze douwende op de leste lettergreep. En ik zei daor iets van. Ze las ’t stikje af, deed de krante dichte en gaf die an me mee de woorden: ,,Nim, noe kan je ’t zelf wel ee Rinus.’’ Einde voorlezen.

’s Zaoterdagsmiddags om twaolf uur goeng bie ons op ’t durp altied de sirene. Dan was de werkweek verbied. Jao, toen wèrkende de mènsen nog ’s zaoterdagsmorgens. Jacob van Hanegem was de gemêêntewèrker en om vuuf voo tawaolve stoeng tie al gerêêd. Dan deed die een glazen deurtje open mee sleuteltje. Daorachter zat ’n zwarte knop. Dao douwende die op en dan goeng de sirene af.

Mêêstal stoengen d’r wat joengens rond. Me wachtende dan op de toren. Die twaolf uur most slaon. Oeeee, oeee, oeeee, goeng ’t dan. As klaor was, deed Jaocob ’t kastje dichte en wudder? Me goengen naor ‘uus om t’ eten. En dat waoren op zaoterdag altied pannenkoeken mee strope of oliebollen. ,,Waorom?’’ zal je vraogen.

Wel, m’n opoe lustende die zô gêêrn.

*Rinus Willemsen uit Biervliet is een van de streektaal-specialisten in Zeeland. Speciaal voor deze krant klom hij in de pen.

Foto: Rinus Willemsen