door Ans van Nieuwenhuijze

Dat was in mijn kindertijd een kringspelletje voor kleuters, maar voor mij kreeg het ook een andere betekenis. Want tijdens mijn kindertijd kreeg ik als souvenir uit twee buitenlanden twee zakdoekjes.

Het was in de jaren vijftig van de vorige eeuw. Ik weet niet meer wat ik als eerste kreeg, maar ze zijn mij alle twee even lief, al moet ik zeggen dat het ene inmiddels als een me#too-uiting zou kunnen worden gezien.

Laat ik daar dan maar meteen mee beginnen.

Het is een souvenirzakdoekje uit Luxemburg, waar mijn oom en tante in die jaren een vakantiereisje maakten.
Het zakdoekje toont een meisje in een rokje. Het ziet er schattig uit, maar als je het rokje optilt, zie je dat het uit Luxemburg komt. Nu denk ik niet meteen dat dit tot emancipatoire onrust zal leiden, maar ik denk ook dat zoiets nu niet meer zou worden gemaakt.

Het andere bracht mijn vader voor mij mee, na een zakenreis naar Frankrijk. Hij werkte als vertegenwoordiger van landbouwwerktuigen en het doel van de reis was de fabriek waar Huardploegen worden gemaakt. Het merk werd in die tijd op zijn Nederlands uitgesproken, dus met de h erbij, wat de Fransen niet doen. Via internet zag ik dat die ploegen nog steeds worden verkocht.

Mijn moeder vond mijn fascinatie voor die twee zakdoekjes leuk en op enig moment kreeg ik van haar een zakdoekje uit Brussel, dat zij ooit zelf had gekocht toen zij daar was.

Het laatste komt van het Canarische eiland Fuerteventura, waar ik, ook al jaren geleden eens was en een atelier bezocht, waar toeristisch borduurwerk werd vervaardigd. Ik kocht het zakdoekje voor mijn moeder. Door vererving heb ik dat inmiddels weer in mijn bezit.
Onlangs pas leerde ik dat de versiering bestaat uit Hardanger borduurwerk. Een techniek die in het Noorse Hardanger als huisvlijt is ontwikkeld in de lange en donkere winters en bestaat uit het uithalen van draden uit de stof.

Foto: Mijn dierbare zakdoekjes. | foto Ans van Nieuwenhuijze