door Ali Pankow

De zolder opruimen! Prima plan. Het moet er een keer van komen. Je kunt niet alles bewaren. Maar wat een uitdaging, want achter opruimen schuilt een berg melancholie. Aan vrijwel elk voorwerp dat in je handen komt, kleeft een herinnering.

Die oude fotoboeken leg ik bij voorbaat even opzij. Anders zit ik de hele middag plaatjes te kijken van opa’s en oma’s en trouwfoto’s van ooms en tantes en denk ik terug aan logeerpartijtjes destijds bij deze lieve mensen en aan later hun begrafenissen. Dan komt er niks van opruimen met het doel zoveel mogelijk spullen weg te gooien. Dus, vooruit…aanpakken.

Mijn kleppers, waarmee ik fanatiek klepperde in mijn klepperclubje.

Lege dozen genoeg om te vullen met alles wat naar Reinigingsdienst of Ruilwinkel kan. Een stapel oude toneelscripts, wat doe ik daar dan mee? Niet nadenken,  tanden op elkaar, even zuchten en hup in die doos voor de Reinigingsdienst. Met die dappere instelling lukt het wel. Een tijdje gaat het goed en raken er al twee dozen gevuld. Maar dan heb ik ineens twee kleine, houten plankjes in m’n handen. Natuurlijk….kleppers! Kan ik het nog, klepperen? Oei!, ik krijg er nauwelijks nog geluid uit. Terwijl ik vroeger zo fanatiek was en op de lagere school zelfs een klepperclubje oprichtte. Een groepje klasgenootjes dat ’s middags na schooltijd bijeen kwam in de tuin of het schuurtje bij een van ons om een hoop kabaal te maken. Hoewel kabaal, er zat heus wel structuur in, we deden enorm ons best tegelijk te klepperen. Wat een herinnering….die kleppers bewaar ik nog even. Kindertjes van nu en zelfs mijn dochter van 43 hebben geen idee meer wat je met die kleppers kon doen.

Uit een van de albums dwarrelt plots toch een fotootje: Het is een portretje van mezelf toen ik 10 jaar was. Dat kan niet missen, want er staat op ‘maart 1962’ en onder die letters het kopje van Pipo de Clown. Mijn eigen hoofd staat afgebeeld in het scherm van een televisietoestel. Het plaatje komt me heel vaag bekend voor. Maar waarom, waar en wanneer precies gemaakt? Ik heb geen idee. Door dat Pipo-kopje en dat beeldscherm zou je een landelijk project verwachten.  Zouden er meer mensen zijn met zo’n jeugdfotootje? Leuk om nog even te bewaren. Het opruimen van de zolder blijft een uitdaging.

Foto: Een portretje van mezelf toen ik tien jaar was. Geen idee waarom, waar en wanneer de foto werd gemaakt. Misschien hebben meer mensen zo’n fotootje, wie weet! | foto’s Ali Pankow