door Allie Barth

Heel vroeger sprak men van Sabbinge. In de volksmond sprak en spreekt men van ’t Ouweland.

Voor het ontstaan tekende zo’n twaalf honderd jaar geleden ene Sabbe. De naam evolueerde tot Oud-Sabbinge. Het groeide langzaam uit tot een fraai ringdorp, met een kerk en een kasteel dat bewoond werd door het tot adeldom opgeklommen geslacht Schenge.

In 1572 brachten de Geuzen een bezoek aan het dorpje en vernielden het kerkgebouw dat met de begraafplaats erom heen midden op de Ring stond. Dat gebeurde zo grondig, dat het nadien nooit meer als kerkgebouw werd gebruikt. Van lieverlee werd het door de tijd heen steeds verder gesloopt totdat er niets meer van over was.

In de negentiende eeuw zette men er de openbare lagere school neer. Die is inmiddels ook al weer vele jaren geleden gesloopt. Zo’n vijfenveertig jaar geleden besloot het gemeentebestuur het gebied van de Ring  na de sloop opnieuw in te richten.

Dat was ook wel nodig ook. De vate op de voormalige begraafplaats was compleet dichtgegroeid en tussen het puin van de kerk en de school tierde het onkruid welig. Tijdens deze werkzaamheden kwamen grote aantallen botten, beenderen en schedels van de mensen die er tot het midden van de negentiende eeuw waren begraven boven de grond.

De jeugd van Oud-Sabbinge liet zich niet onbetuigd. Spelen met botten van armen en benen behoorde algauw tot het verleden, maar de jongens van het dorp voetbalden met de schedels. Tot hun verdriet maakte de gemeente daar een eind aan en stuurde de agenten van de toenmalige gemeentepolitie om aanwezige jeugd weg te sturen.

Alle menselijke overblijfselen werden verzameld en opnieuw begraven. Inmiddels waren bij de opknapbeurt ook de fundamenten van de kerk in hun geheel aan het licht gekomen en om de jeugd ter wille te zijn werden die tot boven het maaiveld opgemetseld. Zo kreeg men niet alleen een mooi beeld van de grootte van de kerk maar ook een speelterrein voor de jeugd. Nu ligt het terrein van de Ring er alweer jaren verzorgd bij.

De kerk van Oud-Sabbinge.