THEMAKRANT COMMUNICATIE (editie 23, januari 2025)

door Rinus Willemsen

’t Was in dezen tied van ’t jaor.  Op ’n zaoterdagmiddag. ’t Bleef mao mistig en daor was weinig te zien in de straote. Me stoengen mee een groepje van messchiens tien of twaolf joengers bie mekaore op de Markt. As wudder ons vervelende dan reejen me altied nao de Markt. Dan kwam je altied wel den êên of den anderen tegen.

In de vèrte ‘ôôrende wudder ‘em al die middag ankommen: Jôôsje Mechielsen. Eigenlijk stond ie te boek als Joost, mao dat zei gêên mèns in Biervliet.

Vroeger was tie bode gewist. Nêê, nie van de post, maor van pakjes en zô. Bode-riejer. Most je een zak appels naor je neef in Terneuzen stieren, dan vroeg je dat aan Jôôsje. Dan kwam tie mee z’n vrachtwaogentje die bie joe thuus op’aolen. Je betaolende ‘em en dan brocht ie die appels op dinsdag naor Terneuzen. Op een andere dag reej tie naor Oôstburg. Soms nam tie ook voor joe wat mee. ’n Taofel, gerdienen of een pak klêêraoge voor den êên of anderen middenstander.

Nao z’n pensionerieng was tie omroeper geworren. Jao, zô gieng dat toen. Nie dat ie ’n zwaore stemme ‘ao. Bel nêê. Je most goed luusteren as tie deu ’t durp stappende. In z’n êêne ‘and een belle. In z’n anderen ’n papiertje.

Op ielken ‘oek van de straote bleef tie staon en las tie op, wat tie thuus op z’n briefje ‘ao geschreven.

Wudder zaogen ’n kommen en goengen bie ‘em staon. Nieuwsgierig as me waoren. Noe wille hie natuurlijk ook weten, wat voor nieuws die zei. Luuster maor even:

Vanavond is ’t prijskaorten bie Baordemaoker. Vele mooie prijzen. Dieverse vette ‘aonen. Beginnen om half achte.

Allicht kwaomen d’r wat mènsen naor buuten en vroegen an Jôôsje wat d’r gaonde was. Weer pakte hij zijn vefrommeld briefje uut z’n broekzak en las het ver’aal voor. ,,Das niks voo mie”, zei ’n oud mannetje mee een vlêzig gezicht, ,,geef mie maor ’n runderlapje.” Die sloeg z’n dasse nog ’s om z’n nikke en keek de straote in. Tegen ’n buurvrouwe die ook nao buten was gekommen riep tie: ,,Neele, ’t is om ’n ouwe ‘aone. Niks voo joe?” Wat ze terugriep, was slecht te verstaon, mao ‘joe stommen ouwe vint’ docht ik nog te ‘ôôren.

Wudder als joengers die ons verveelenden die zaoterdagmiddag liepen mee Jôôsje mee en wieren wat klierig. As Jôôsje begon te bellen, rienkelden ienkele gasten mee udder fietsbelle. Ook toen die z’n ver’aol begon te vertellen. Jôôsje kwam t’r glad nie boven uut. Die pakkende z’n zaddoek, snoot z’n neuze en pakkende z’n briefje. Dan begonnen de fietsbellen weer. Wat een lawaoi! Noe goengen alle deuren open. Alle, allì, bienao alle. ’n Paor vinters riepen tegen ons: ,,Joenges ‘ou noe ’s op. Me kunnen glad niks verstaon.” Toen wier ’t stille, “êêl stille. En Jôôsje? Die begon zijn ver’aol en zei op ’t leste: ,,Bedankt joengers. ‘k Kan in ’t vervolg m’n belle noe wel thuuslaoten…”

Kiek, zô kan ’t ook ee?