door Peter Verdurmen

Rages, ze komen en gaan. Sommige slaan wereldwijd aan.

De hoelahoep, Beatleskapsels, als je erbij wilde horen kon je er niet onderuit. Er waren ook lokale rages. Wie ze bedacht, Joost mag het weten.
Welk jaar het precies is geweest is gissen. Ik vermoed ’64 of ’65.  Ineens begon iedereen in het dorp fietsen te pimpen. Wie een beetje handig was aangelegd kon het zelf. En anders vroeg je je pa, een oudere broer of buurjongen om hulp.
Afgetrapte verroeste derdehandsjes werden omgetoverd in blikvangers waarmee je op straat indruk kon maken op vrienden. De Puch brommer was ons lichtend voorbeeld.
Het ‘suffe’ standaardstuur van de fiets werd vervangen door een hoog Puch-stuur. Dat was niet ongevaarlijk.
Een hoog stuur reageert niet altijd zoals je wilt, kan ik bevestigen als ervaringsdeskundige…. Je gaat snel zwabberen. Boontje komt z’n loontje: wie de blits wilde maken, liep een gerede kans om tegen de straatstenen te smakken. Pleistertje erop en het leed was geleden. Zo flauw waren we niet.
Het absolute einde: een autostuur op de stuurkolom van de fiets (‘È je da hezien’). Dat konden alleen hele handige Harry’s voor elkaar boksen.
Eén, hooguit twee jaar heeft de ‘stuur’rage geduurd. Toen waren we er op uitgekeken.
Wie weet staat er ergens in een hoekje van de schuur nog zo’n ‘trap’Puch weg te roesten. Die mag van mij in het Sixties Museum met andere mooie jeugdherinneringen.

Foto boven: In schuurtjes werd heel wat gesleuteld door de opgroeiende jeugd.