THEMAKRANT AUTOLOZE ZONDAG (editie 18, SEPTEMBER 2023)

door Rinus Willemsen

Weet je ’t nog? Toen d’r op die zondag gêên auto’s mochten riejen? Ik liep d’r lest nog an te dienken. Toen ik m’n wandeliengetje deu de polders dee. Iedere zondagmorgen maok ik zô m’n roonde. Alli, as ’t goed weer is, ee. Den êne kêêr nao dien kant, den andere kêêr èrgenst anders nao toe.

Op zô’n morgen kan ’t zo ‘êêl stille ziin in de buuten. Allêêne een paor fesanten die laoierig opvliegen of een ‘ond die achter in de polder wat staot te blaffen. ,,Bassen,” zeien de mènsen vroeger, ,,dien ‘ond staot te bassen.” En in de vèrte zie je dan somtemets ’n containerbôôt boven de diek uutsteken. ,,Die gaot naor Antwèrpen,” dienk ik dan bie m’n eihen, ,,noe za ’t wel ‘ôôg waoter gaon worren.”

Raor zicht

Awel, vorige zondagmorgen liep ik wee deu de polders, die noe langzaomer’and toch wè kaoler beginnen te worren. Onwillekeurig most ik terugdienken aan die zondag toen d’r ‘êêlemao gêên verkêêr was. Allêêne brommers en fietsen. Da was ’n raor zicht joeng.

Tegen de middag pakkende kik toen m’n fiets en reej van Biervliet naor den Oek. Jao, gewoon op ’t fietspad. Da bin je toch gewoon ee? Waorom zou ‘k noe op de grôte weg gaon riejen? Dat kwam glad nie bie m’n op. ’t Was in de buurte van de Braakman.

Voor udder

Onderweg kwamen d’r wat kuufels van joengers op de brommer verbie riejen. Of ze zestiene waren? Ik betwufel het. En je snapt wel, ze reejen wat ballorig, zoas die joenge gasten dat kunnen doen op die leeftied. Gas geven, wat kroenkels maoken en dan anêês remmen. En ’n ènde vèder vlogen ze natuurlijk de grôte weg op. Dao reejen ommerst toch gêên auto’s en motors op! Die was noe voor udder.

Ze waoren mee udder vuuven. Zwierend over de weg, van lienks nao rechts en omgekêêrd. Gas geven en an udder stuur snokken, zodat ze op ’t achterwiel reejen. ’t Waren echte kunstemaokers, die gasten. Ze konnen d’r wat van. ‘k Stoeng d’r mee studie op te kieken. En ik nie allêêne, want d’r waoren nog ’n paor fietsers bie me kommen staon. ,,Da’s raok ee?” zei ’n ouwere man mee ’n vlêêsachtige buuk, ,,da zouwen wieder vroeger ’s gedaon mosten ‘èn. Dao was gìn tied voo. Wieder mosten wèrken.” Ik knikkende maor ‘s. An z’n spraoke te ‘ôôren kwam dat mannetje van den Oek of daor uut de buurte.

Parkoers

Eén van de gasten die net was weggereejen, kwam terug mee ’n emmer witsel en ’n kwaste. Die zettende z’n brommer aan de kant en begon een soortement parkoers uut te zetten. Even laoter knallenden de gasten over die weg, waorover altied de auto’s af en aan reejen. Ze reesten noe over ’t nieuwe parkoers.

Toen ‘k wat laoter naor ‘uus reej, kon ‘k toch ook nie laoten. Ik draoidende van ’t fietspad de grôôte weg op en sliengerde ook van den êne kant nao de anderen over de teerweg. Mee de wind in m’n rik. Mao gêên mèns zag het, docht ik!

Dao mocht ik noe zondagmorgen an dienken. Jao, ‘k mocht ‘r zelfs nog ’n bitje om lachen.