door Peter Verdurmen

We moeten een beschermengel gehad hebben.

Ik trapte als kind graag een balletje. Wat heet, ik deed niets liever. Veel meer viel er trouwens niet te beleven…

Pelé was mijn grote held. Op de jongenskamer, die ik deelde met twee broertjes, had ik een krantenfotootje van de Braziliaanse sterspeler aan de muur geprikt.
Voetballen zouden we, ook in hartje winter. Met twee vriendjes uit de buurt, Ronald en Gerard, had ik een voetbalclubje opgericht. Op het grasveld in de straat lag een dikke laag bevroren sneeuw. Met schoppen gingen we de ijslaag te lijf. Hakken en breken, wel een half uur lang, maar het resultaat mocht er zijn. Een modderveldje van tien bij tien. Spelen maar!

Voor de echte blauwwitten, de kleuren van IJzendijke, was het elke week, en niet alleen in de winter, improviseren. Achter de melkfabriek lag een hobbelig weitje. Doordeweeks liepen er koeien. Speelde IJzendijke thuis, dan moesten er eerst vlaaien worden geruimd. Alles ging nog op z’n elvendertigst. Erg? Nee, het was zo.
De 22 spelers en de scheids konden in de rust terug op krachten komen met een hete mok thee. Kantinevoorzieningen waren er nog niet aan de Mauritsweg. De thee werd in de eerste helft gezet in de keuken van het café La Porte d’Or.

Wie wilde de thee voor het eerste ophalen? Ik en m’n buurmeisje, Lucie, meldden ons aan als ‘thee’-vrijwilligers. Een trouwe IJzendijke-supporter ging mee. De ketel met kokend hete thee werd bij het café op de bagagedrager van het fietsje getild. Lucie hield het stuur vast, ik de ketel aan het hengsel.

Alles ging van een leien dakje tot die venijnige kinderkopjes. De gloeiend hete thee gutste over de rand. Bij aankomst zat er gelukkig nog genoeg in de ketel: de spelers van VV IJzendijke en de tegenpartij kregen in de rust geen bakje eb, maar een volle mok versterkende thee. Eigenlijk waren we best wel trots op onze prestatie. Daarna meldden we ons nog één keer voor de thee-corvee. Toen vonden Lucie en ik het welletjes.

Het had heel anders kunnen aflopen. Maar ja, dat gevoel hebben we allemaal wel eens, toch?

Ik ben die beschermengel die meevloog eeuwig dankbaar.

Foto: Kinderkopjes in de Mauritsweg. foto Peter Verdurmen

Beluister het gesprek dat Remco van Schellen van Omroep Zeeland met Peter had in ‘Zeeland wordt wakker’: