door Frans van de Velde

Na de natte voorzomer dit jaar werd het opeens warm en liet de Vlissingse Boulevard zich van haar goede kant kennen.

Een strandmens ben ik niet, maar in zee zwemmen is heel fijn, zeker als het water 20 graden of meer is! Als pakweg tienjarige jongetjes gingen we hoog zomer af en toe naar het strand. En badderen in het zeewater – echt zwemmen was er niet bij. Naar mijn zin had ik het nauwelijks, want al dat zand, water en zout op mijn brilletje was niet leuk.

Met de Boulevard was het anders. Ik heb al jong de liefde van mijn vader begrepen die meerdere malen per dag de hele Boule over reed, van en naar kantoor. Onze buurman was ober in Britannia. Wat zag die man er altijd chique uit als hij op weg naar zijn werk voorbij liep. En hoe mooi vond ik het gebouw, ‘het paviljoen’ met het brede terras en de beroemde mozaïeken die van buiten naar binnen doorliepen. De foto moet op een zondag zijn geschoten. Iedereen fraai gekleed over de brede straat, met tweerichtingsverkeer. De spaarzame auto’s kende ik allemaal van merk.

Vanaf de straat liep een schuine stenen afscheiding naar het strand, met hier en daar een trapje. Wij jongetjes hadden ontdekt dat je daar met een stevig stuk karton onder je broek lekker naar beneden kon glijden. Mijn moeder had dit wel eens mis zien gaan als het karton er tussenuit gleed en ik kreeg een nadrukkelijk verbod. Maar ja: op weer eens zo’n mooie zondagmiddag raakte ons vriendenclubje bij de stukken karton verzeild en kon ik de verleiding niet weerstaan. Meerdere keren schoot het karton weg en gleed ik op mijn broekje door. Lachend wees mijn buurjongetje op mijn achterwerk: hij zag mijn witte onderbroek. Ik voelde de scheur in het zondagse broekje dat ik voor de tweede maal droeg.

Het kon niet erger. Het terras thuis zat vol bezoek toen ik de tuin insloop met mijn hand op mijn achterwerk. Het gelach van iedereen toen ik me op mijn pa’s bevel had omgedraaid, de woede van mijn moeder (‘je weet dat je dat niet mag en dan ook nog je gloednieuwe broek’) en later nog een preek van mijn pa. Een staaltje van schade met grote schaamte.

Foto: De Boulevard van Vlissingen met hotel Britannia, omstreeks 1962.