door Ans van Nieuwenhuijze

‘Wanneer gaan wij op reis?’ Dat citaat, op driejarige leeftijd, uit mijn mond werd vaak aangehaald als het over de Watersnoodramp en de daaruit voortvloeiende evacuatie ging.

Blijkbaar had ik vernomen dat we op reis gingen of moesten en mij kon dat niet vlug genoeg gebeuren.

Op enig moment vertrokken wij met een schip vanuit de haven van Brouwershaven, toen mijn woonplaats, naar Dordrecht. Daar ben ik nog even vermist geweest, doordat iemand mij in een bus had gezet, waar ik niet thuishoorde. Mijn moeder zei later dat zij nog even gevreesd had dat ik dáár in de haven was gevallen.

Na de hereniging met mijn ouders, mijn broer en mijn grootouders van moeders zijde werden wij per bus naar Lage Vuursche gebracht, waar wij werden ondergebracht in een logeerboerderij. Bij een heel vriendelijke familie met wie nog jaren contacten hebben gestaan.

Wat ik mij van het verblijf herinner zijn vooral de voorleessessies uit het Grote Voorleesboek van W.G. van de Hulst, de wandelingen door de bossen en een retourtje Baarn, waar mijn broer en ik en nog veel meer kinderen een cadeautje mochten uitzoeken. Ik had een pop gekozen, maar zag later dat mijn broer een plastic telefoon had bemachtigd, die echt kon bellen. Daarop heb ik mijn pop ingeleverd en ben ik op zoek gegaan naar net zo’n telefoon. Die ik natuurlijk niet kon vinden. Wel een blikken exemplaar dat er, gezien de vele krassen, al veel bel-uren op had zitten. Daar leerde ik dat ruilen huilen is: mijn pop kon ik niet meer terugvinden.

Op het eind van de evacuatieperiode werd een fotosessie georganiseerd, waar ik nogal voor trammelant heb gezorgd. Of ik niet op de foto wilde of niet durfde – ik weet het niet, maar ik heb van het begin tot het eind staan huilen. Op deze foto sta ik zelfs min of meer handenwringend.

Zonder dat beeld was deze gebeurtenis mij vast niet bijgebleven.

Wat ik mij van onze thuiskomst vooral voor de geest kan halen is dat uit het fietsstuur van mijn vader water kwam toen hij in ons laaggelegen schuurtje de waterschade ging inventariseren. In ons huis had maar heel weinig water gestaan.

Beluister het gesprek dat Remco van Schellen van Omroep Zeeland met Ans had in ‘Zeeland wordt wakker’.