door Peter Verdurmen

Aan de naam lag het niet. Die was kort en krachtig, dus makkelijk te onthouden. Popfire.

Met enkele vrienden, Benny op bas, Rini op drums, ik op gitaar, wie was die vierde ook al weer, het is zo lang geleden, richtten we een bandje op. Het moet rond ‘67/’68 geweest zijn. De dromen waren groot. Het succes lag voor het oprapen. Dachten we. Al snel bleek de weg naar applaus hobbelig. Enkel met enthousiasme kom je er niet in de popbiz. Dat was behoorlijk ontnuchterend.

We hadden slechts één versterker en één flinke speaker tot onze beschikking. De drummer kon al zijn energie kwijt op welgeteld één snaredrum.

De werkkamer van vader Verdurmen deed in de weekends dienst als oefenhonk. Zeg maar gerust honkje: we stonden als haringen in een ton.

Niemand van ons had ervaring. Noten kenden we van het schaaltje pinda’s op zaterdagavond….

Jammer dat er nooit opnamen gemaakt zijn van die chaotische oefensessies in dat kamertje.

Gevoel voor pakkende songs, dat hadden we zeker.

Eén nummer herinner ik me nog, Sha La La Lee, een sixties-klassieker van The Small Faces. Ook de Stones zaten in ons zeer bescheiden repertoire.
Van een optreden is het jammer genoeg nooit gekomen. Al snel verloren we onze interesse. Repeteren is eigenlijk best hard werken ontdekten we.
Popfire, het bekt nog steeds lekker. Ook na vijftig jaar.

Foto: De elektrische gitaar van Peter. foto Peter Verdurmen