door Margreeth Ernens

Voor mijn zevende verjaardag kreeg ik een poesiealbum, een vierkant boekje met lege bladzijdes, gevat in een rood met groen geblokt stoffen kaftje.

Mijn oudere zus had er uiteraard ook een (dat was nagenoeg vol), en zij vertelde me precies wat ik er mee moest doen, want daar waren natuurlijk regels voor.

Ten eerste moest ik aan het begin van het boekje een aantal pagina’s leeg laten: daar dienden mijn ouders, mijn zus en mijn drie broers een gedichtje of versje te plaatsen.

Vervolgens was het de bedoeling dat ik mijn poesiealbum aan mijn juf op school gaf, zodat zij er ook iets in kon schrijven. Pas daarna waren mijn klasgenootjes aan de beurt. Iedereen moest er een mooi plaatje bij plakken, dat was zo de gewoonte.

Deze schoolfoto werd gemaakt toen ik in de eerste klas zat en net zeven jaar was.

In de boekhandel kon je dan ook speciale vellen met poesiealbumplaatjes kopen. Er waren er van vogeltjes, hondjes en poesjes, van meisjes en jongens, van bloemen, clowntjes, noem maar op. Ze waren over het algemeen een beetje in reliëf gedrukt en sommige hadden glittertjes.

Enkele schrijvers gingen creatief te werk in mijn album, en maakten een tekening of gebruikten kleurtjes om het geheel op te fleuren. De versjes waren tamelijk oubollig en afgezaagd en het kwam er in bijna alle gevallen wel op neer dat ik keurig, vlijtig, vroom en deugdzaam moest leven…

Vaak werden ook tussen de plaatjes nog rijmpjes gezet, zoals: kat-hond-poes, Margreeth is een snoes. Of: Tip-tap-top, Margreeth lust graag drop

Ergens vond ik het een hoop gedoe met dat poesiealbum. Eerst moest je iemand kiezen die er in wilde schrijven, (niet iedereen kwam in aanmerking natuurlijk) en vervolgens moest je dat boekje weer terug zien te krijgen. Dat laatste bleek ik geneigd te vergeten, er gingen soms maanden overheen, eer ik mijn album weer terug had.

En bladerend door het poesiealbum kun je dat ook zien: er zitten echt hele grote tijdspannes tussen de verschillende bijdragen. Het boekje is tijdens mijn lagere schooltijd dan ook maar voor de helft gevuld. Ook enkele beginpagina’s zijn leeg gebleven: geen van mijn broers heeft iets in het boekje geschreven.

Hoewel ik weinig met het poesiealbum-gebeuren had, heb ik het boekje altijd bewaard, al was het maar omdat mijn ouders me daarin veel goeds toewensten.

Beluister het gesprek dat Remco van Schellen van Omroep Zeeland met Margreeth had in ‘Zeeland wordt wakker’:

Hieronder poesiealbums door de jaren heen: Met mijn album erbij vier generaties dus.

Generatie één: Ook mijn moeder had een poesiealbum (eind jaren twintig, begin jaren dertig, dus bijna honderd jaar geleden).

Generatie drie: Het poesiealbum van Marina, de oudste dochter van mijn zus. (jaren tachtig)

Generatie vier: Tegenwoordig schrijven meisjes én jongens iets voor elkaar in Vriendenboekjes. Dit is het album van Daan (8), de kleinzoon van mijn broer.

En zo kan het ook: Nichtje Marina werd juf op de basisschool en liet ‘haar’ kinderen iets schrijven in een poesiealbum (jaren 2002-2010). De vaak zelfgemaakte versjes over hun lieve juf zijn zeker een verbetering!