door Allie Barth

In de nacht van 31 januari op 1 februari 1953 braken in de zuidwesthoek van ons land de dijken. Dat was een ramp van ongekende omvang, met meer dan 1850 doden. Eilanden kwamen geheel of gedeeltelijk onder water te staan. De schade aan huizen, wegen, landbouwgronden was immens. De ontreddering was groot.

(zie ook foto boven) Wolphaartsdijk vlak na de Ramp: bewoners worden per boot naar veiliger oorden gebracht. foto Gemeentearchief Goes

In dit stukje beperken we ons tot westelijk Zuid-Beveland. Borssele bleef ternauwernood gespaard door de noeste arbeid van vrijwel alle mannen in het dorp. Oudelande lag rondom in het water. Het centrum van het dorp bleek hoog genoeg te liggen om droog te blijven. Van Oudelande tot Hoedekenskerke lag de zuidkant van Zuid-Beveland onder water. In het Sloegebied was kort voor de ramp de Quarlespolder ingedijkt, die in die rampnacht weer onderliep. Nieuwdorp bleef maar net droog. Ook Goes, met omringend gebied liep niet onder al kostte het bijzonder veel moeite om de dijken bij Kattendijke te behouden. Heel veel mannen werkten daaraan als bezetenen aan de dijken en het lukte om het water buiten de polders te houden. Wolphaartsdijk kwam wel onder water te staan. Daar vielen slachtoffers.

Mijn broertje en ik, kleine jongens toen nog, lagen in die nacht in Nieuwdorp te luisteren naar het geweld van de wind. We waren bij elkaar in bed gekropen en lagen zo nu en dan te bibberen van angst. Het was een leven als een oordeel. Bomen waaiden om, takken braken af en hele rijen dakpannen werden van de daken afgeblazen. Toen het die morgen licht was geworden, werd duidelijk hoe groot de schade was aan de huizen.

In de maand mei verhuisden we met onze ouders naar Middelburg. Het was geen slechte zomer dat jaar, en zo ging ons gezin regelmatig op de fiets naar het strand van Dishoek. Daar, op het strand en in het water was de nasleep van de stormvloed nog duidelijk zichtbaar. Dakspanten, kozijnen, deuren en huisraad dreven draag traag op de stroom voorbij in de richting van Vlissingen, als het vloed werd en weer terug de zee in wanneer de eb doorzette. Heel veel hout spoelde toen dagelijks op het strand aan. Als kleine jongen stond je niet stil bij het leed, in de vorm van hout, dat mensen bij de ramp was aangedaan en dat in het water langs kwam drijven.

Beluister het gesprek dat Remco van Schellen van Omroep Zeeland met Alli had in Zeeland Wordt Wakker:

Wolphaartsdijk, daags na de Rampnacht. Foto Gemeentearchief Goes