door Jopie Meerman-Ottevanger

Je hoeft het tegenwoordig niet meer in je hoofd te halen, je fiets ergens neerzetten zonder op slot te doen. Toen ik een jaar of tien was, bestond het gevaar dat je rijtuig dan meteen verdwenen zou zijn, nog niet echt. Maar natuurlijk moest je het lot niet tarten.

Het was zondagochtend en ik zat, samen met mijn moeder en zus keurig in de kerk, te luisteren naar de dominee en het orgelspel. De voorganger  had met zware stem alles wat we moesten weten, maar nog meer hoe we  moesten leven, aan de aanwezigen voorgelezen. Ik was er niet helemaal bij met mijn kinderhoofd, want ik had me plotseling iets gerealiseerd. Ik stootte mijn moeder aan. Moe, gisteren ben ik toch om boodschappen geweest voor je? Nou toen heb ik mijn fiets tegen de muur bij de viswinkel gezet maar niet mee terug genomen.  Ze reageerde fluisterend: Staat hij op slot? Nee, zei ik bibberend.

Na de kerkdienst  rende ik of de duivel me op de hielen zat, naar de plek waar ik hoopte dat mijn karretje nog zou staan! En ja hoor, gelukkig woonden er alleen maar eerlijke mensen in mijn geboortestad.

Niet aaien, staat op het bordje bij mijn foto. Nou ik kreeg toen de neiging dat wel te doen, zo blij was ik. Mijn moeder minder: domme meid, let beter op. En door jou heb ik ook niks meer van de preek gehoord, ze hadden je fiets wel kunnen stelen!

Mijn geloof in de mensheid was toen nog positief bleek uit mijn reactie: ja, maar de dominee heeft vanochtend in de kerk toch tegen iedereen gezegd: Gij zult niet stelen!

En de foto? Die maakte ik enkele jaren geleden in ons mooie Veere, bij  de standplaats van de huifkar met de paarden die rondrijdt in vakantietijd. En de Duitse toeristen moeten weten dat de paarden niet geaaid mogen worden!

Die fiets…daar zou dus een ander bordje op moeten hangen!

Foto: Jopie Meerman