door Allie Barth

Jaren geleden maakten we er gewoonte van om oude mensen op te zoeken met de vraag of ze vanuit hun eigen beleving bepaalde gebeurtenissen wilden vertellen, zoals over de oorlog. Oral history heette dat. Dat was een aanvulling op ons archiefonderzoek en dat leverde naast de serieuze vertellingen ook amusante verhaaltjes op zoals hieronder blijkt.

Enkele jaren na de Ramp van 1953 solliciteerde een cipier uit het oosten des lands naar eenzelfde betrekking bij de oude gevangenis van Middelburg, Man en vrouw wilden liever niet in de stad wonen en kozen voor Kamperland. Dat betekende voor de man elke dag met het pontje naar Veere en vandaar naar Middelburg. De vrouw was kerkelijk gebonden, de man niet. Haar gegevens kwamen via de gemeente bij de hervormde kerk terecht.

Na verloop van enige tijd belden twee dames van de kerk op zekere morgen bij de vrouw aan. Ze deed open en vroeg op vriendelijke wijze wat ze kwamen doen. Welnu, namens de kerk, kwamen ze een bezoekje brengen.

Na een kopje koffie en wat vriendelijke opmerkingen over het uitzicht en de mooie tuin kwamen de dames terzake. Het was hen bekend dat de echtgenoot in de gevangenis zat en nu was de diaconie bereid om de vrouw te ondersteunen met geld en goederen, mits ze natuurlijk voortaan wel elke zondag naar de kerk kwam, want daar hadden ze haar nog niet gezien.

De vrouw antwoordde dat ondersteuning helemaal niet nodig was, want haar man werkte in de gevangenis. Dat wisten de dames ook wel. Gevangenen werden aan het werk gezet en moesten zakjes plakken en knijpers maken.  Ledigheid was immers des duivels oorkussen.

Fijntjes wezen ze er nog op, dat de vrouw hartelijk welkom was op de vrouwenvereniging van de kerk. Dat was nog eens inburgeren. U begrijpt het niet, antwoordde de vrouw. Mijn man is geen gevangene, hij is gevangenbewaarder en heeft een salaris waarvan wij best kunnen rondkomen. We hebben de diaconie niet nodig.

Toen het tot de dames doordrong, stonden ze enigszins gehaast op en liepen naar de gang. Nee, nee, doet u geen moeite, we komen er wel uit. Zonder op of om te kijken verlieten ze de woning.

Beluister het gesprek dat Remco van Schellen van Omroep Zeeland met Allie had in ‘Zeeland wordt wakker’:

Foto: De Veerweg te Kamperland, ca. 1950. Op de achtergrond links, de toren van de Hervormde Kerk.