door Peter de Jonge

Op de enigszins vergeelde foto uit 1963 poseer ik geleund tegen de achtermuur van ons huis samen met mijn moeder.

Het moet een feestelijke dag zijn geweest, want ik draag een overhemd met een strikje onder mijn pullover. Ik hou iets wits tussen de vingers van mijn rechterhand. Met een kinderlijk handschrift staat in mijn fotoalbum geschreven: mijn eerste sigaret.

Het is nu ondenkbaar, maar ik moet er om gezeurd hebben als om een snoepje. Op mijn twaalfde werd ik oud genoeg geacht om een trekje nemen van het saffie van mijn moeder. Zij was geen echte rookster. Op feestjes nam ze voor de gezelligheid wel eens een Peter Stuyvesant, waarvan ze de rook zo gauw mogelijk weer uitblies. Zo nam ook ik de eerste teugjes. Niet dat ik vanaf dat moment mocht roken. Het was vooral een piketpaaltje op het pad naar volwassenheid.

Dat roken ongezond was begon bekend te raken, maar werd in alle toonaarden ontkend. Uit de bakelieten radio klonken liedjes als: ‘Smoke! smoke! smoke! that cigarette’. Het was de tijd van vrolijke reclames voor Miss Blanche, Chief Whip (‘Op ieders lip’) en niet te vergeten de stimulerende slogan van de tabaksindustrie ’Een tevreden roker is geen onruststoker’.

De sigaret op de foto was niet mijn laatste. Mijn oom had een sigarenwinkel (zo noemden we dat, hoewel het eigenlijk een tabakswinkel was) op het Bellamypark in Vlissingen. Daar gapten mijn neefje en ik wel eens een half pakje, met tien sigaretten. We gingen onder het Keizersbolwerk naar het einde van het roeiershoofd. Op de bunker waar de nazi’s in de Tweede Wereldoorlog een torpedobatterij hadden, staken we er eentje op. Ongezien, dachten we. Tot een familielid zei dat hij ons vanaf de boulevard had zien zitten… met een rokertje.

Fotobron: Peter de Jonge
Beluister het gesprek dat Remco van Schellen van Omroep Zeeland met Peter had in Zeeland Wordt Wakker: