door Ans van Nieuwenhuijze

Na veel gesoebat had ik het voor elkaar: ik mocht opblijven tot de jaarwisseling. En daar verheugde ik mij zeer op.

Ik was zes jaar en ik ervoer het als een eer, terwijl mijn ouders waarschijnlijk dachten dat ik lang voor middernacht al in slaap zou zijn gevallen. Maar helaas: het liep allemaal anders.

In de ochtend van oudjaar ging ik op mijn fiets naar vriendinnetjes om het blijde nieuws te gaan verkondigen. Op de terugweg naar huis, al weer in de Molenstraat in Brouwershaven waar wij toen woonden, reed ik tegen de voorgevel van een huis. Het laatste eindje liep ik dus naast mijn gehavende fiets. Ikzelf had niets.

Dacht ik. Maar in de loop van de verdere ochtend kreeg ik hoofdpijn en nog voor het ’s middags twaalf uur was, had ik – midden in de kamer – overgegeven.

De dokter constateerde een lichte hersenschudding en er werd mij bedrust voorgeschreven.

Mijn vader en mijn oudere broer Adri haalden mijn bed van de bovenverdieping en zetten het in de voorkamer. Dan zou ik toch de jaarwisseling nog mee kunnen maken als ik het wakker kon houden en zo niet, dan beloofden mijn ouders dat ze me wakker zouden maken.

Nadat ik geïnstalleerd was, kwam Adri naast mijn bed zitten. Hij had zoveel medelijden met me, dat hij er even van moest huilen. En daar knapte ik natuurlijk meteen al een beetje van op.

Het was maar goed dat ik ‘s morgens tegen die gevel al vuurwerk en sterren had gezien, want die nacht om twaalf uur sliep ik door alle gillende keukenmeiden en het geknal van ander vuurwerk heen.

Foto: Pixabay.com

Remco van Schellen maakte weer een gezellige podcast met Ans: