door Ans van Nieuwenhuijze

Het was eind 1965, begin 1966 op de Zeelandbrug, die toen nog Oosterscheldebrug heette en nog maar kort daarvoor was geopend door toenmalig koningin Juliana.

We, mijn vader en ik, waren onderweg van Brouwershaven naar Goes om daar mijn broer op te pikken. Hij had als dienstplichtig soldaat de laatste bus naar Schouwen-Duiveland gemist. Vanuit een telefooncel had hij naar huis gebeld met de mededeling dat hij met het openbaar vervoer niet meer thuis kon komen.

Op de brug verraste mijn vader mij met de vraag of ik een sigaretje wilde. Ik mocht helemaal nog niet roken, al deed ik dat zo nu en dan wel stiekem.

En nu werd ik plotsklaps oud genoeg gevonden – ik was zestien – om samen met hem eens op te steken. Ik nam natuurlijk het aanbod aan en voelde me zelfs een beetje trots dat mijn vader mij dus min of meer als volwassen beschouwde.

Zijn vaste merk was Miss Blanche. De sigaretten zaten in gele kartonnen doosjes die je kon uitschuiven. De illustratie was een miss die gekleed ging in een rode jas met een zwart kraagje en dito hoed En uiteraard rookte zij een sigaret.

Op de brug werd tol geheven. De tolhuisjes stonden aan de kant van Colijnsplaat op Noord-Beveland. Toen we daar aankwamen verbaasde de tolgaarder ons toen hij vroeg of mijn vader Van Nieuwenhuijze uit Brouwershaven was. Hoe kon hij dat nu weten?

Mijn broer had vanuit Goes een lift aangeboden gekregen en was al thuis toen wij nog onderweg waren. Hij of mijn moeder belde met de tolhuizen en zodoende konden wij ter plekke via de andere tolgaarderskant omkeren. Het was heel vriendelijk van de tweede tolgaarder dat mijn vader voor de terugrit niet hoefde te betalen.

Ik hoopte dat ik op die terugweg weer uitgenodigd zou worden met hem mee te roken. Maar die hoop was tevergeefs.

Vele jaren erna heb ik nog wel gerookt. Pas in 2009 ben ik er definitief mee gestopt.

Foto Wikimedia