door Margreeth Ernens-Abrahamse

Ik denk er nog wel eens aan terug: ‘mijn’ eerste auto.

Hij was eigenlijk niet van mij, maar van mijn oudste broer Kees. Een bejaarde groene Vauxhall, een 4-deurs sedanmodel. Kees ging na zijn afstuderen een paar jaar in Suriname werken en mijn jongste broer Rienk en ik mochten de auto ‘oprijden’. We moesten alleen voor onderhoud, belasting en verzekering zorgen.

Rienk ging varen en ik werd als leerling-journalist bij de PZC in Vlissingen aangenomen. Aangezien we allebei onregelmatig thuis waren, was het soms een hele uitzoek wie wanneer de auto kon gebruiken. De kosten deelden we eerlijk.

Het overkwam me geregeld, dat ik werd aangehouden als ik bij nacht en ontij door Vlissingen naar mijn appartementje reed. Blijkbaar reed ik in een ‘foute’ auto, want de politie was er tuk op om me te controleren. ,,Wat doet u zo laat nog? Waar komt u vandaan? Waar gaat u naar toe?’’ en meer van dat soort vragen. Dat ik pas diep in de nacht klaar was met mijn werk bij de PZC geloofden ze pas na een aantal aanhoudingen… maar toen had ik inmiddels de tip van collega’s gekregen om een ‘vers van de pers’-krantje voor ze mee te nemen. Dat hielp geheid.

De auto heeft vrijwel al mijn spullen van thuis in Terneuzen naar mijn flatje in Vlissingen gebracht. Het barrel liep als een trein, maar had wel een paar mankementjes. Zo wilde de deur aan de bestuurderskant nog wel eens flink klemmen, waardoor je van narigheid maar aan de andere kant uitstapte. Als het regende kreeg je als bestuurder natte voeten, want er zat ergens een lekkage en hoe we ook zochten, we konden niet vinden wáár. Ook de ruitenwissers wilden nog wel eens dienst weigeren en dus lag er altijd een handwissertje onder handbereik zodat je met je arm door het portierraam zo nu en dan de buitenkant even kon afvegen. Dat kon toen nog, APK bestond eind jaren zeventig niet.

Rienk heeft er ooit eens een minibotsinkje mee gehad: hij raakte een paaltje linksvoor. Er was nauwelijks een deukje te zien, dus we besloten er niets aan te doen. En o wonder, bij de volgende regenbui hield ik droge voeten. Waarschijnlijk was de lekkage door het botsinkje verholpen of misschien ‘omgeleid’. Een geluk bij een ongeluk dus.

We hebben die ouwe trouwe groene helemaal opgereden en uiteindelijk naar de sloop gebracht, waarmee voor mij een autoloos tijdperk intrad. Pas later had ik weer een auto, een mooie bovendien, maar die Vauxhall heeft toch wel een speciaal plekje bij mij.

Foto: De trouwe Vauxhall maakte wel eens een reisje mee op de luiken van de Via Recta, het eerste schip van Rienk. Hier passeert de Via Recta de Pont des Trous in Doornik. De brug is niet zo lang geleden afgebroken en opnieuw opgebouwd zodat grotere schepen er ook onderdoor kunnen. | foto Rienk Abrahamse