door Willem Staat

Godfried Bomans vertelde in zijn sketches graag over zijn grote familie met tientallen ooms en tantes. Of hij echt zoveel verwanten had weet ik niet. Wel ben ik me bewust van de Bomaniaanse omvang van mijn eigen familie.

Mijn vader vertelde dat hij in een gezin opgroeide met 15 kinderen. Toen onze familiestamboom verscheen, bleek dat hij zich had verrekend. Het waren er zestien. De generatie van mijn vader stierf niet zo lang geleden uit. Toen ik ter wereld kwam waren er al zes van die zestien ‘uit de tijd’. De toen nog levenden waren uiteenlopend van opvatting. Het varieerde van PvdA’ers tot SGP’ers en kerkelijk van hervormden en katholieken tot synodaal en afgescheiden  gereformeerden.

Die veelkleurigheid deed niets af aan de saamhorigheid. Men kwam op elkaars verjaardagen en andere feestelijke gelegenheden. Dan ging het er gemoedelijk aan toe. De beste herinneringen bewaar ik aan  Nieuwjaar. Na het ochtendlijke kerkbezoek trokken we naar de socialisten. Dat waren ome Wim en tante Agaath. Het was een flink eind vanuit de dorpskom naar hun in de dijk gehurkte huisje.

Eenmaal daar aangekomen was het groot feest. We werden vergast op limonade en koek. Mijn moeder en tante zaten op stoelen en wij op de vloer. Allen met het oog gericht op het blauwe licht, of was er toen al kleur? In ieder geval hadden wij  geen tv, dus was het een geweldig vermaak op de eerste dag van januari. Het gebodene was hetzelfde als zestig jaar later. Eerst muziek uit de Oostenrijkse hoofdstad Wenen en daarna skiën uit het Duitse Garmisch-Partenkirchen.

Mijn vader en ome Wim trokken zich terug in de keuken. Ze vochten een broederlijk damgevecht uit. Beiden waren zeer verdienstelijk in die denksport. Mijn vader speelde zelfs in de hoofdklasse, oom Win mogelijk ook.  Na de koffie kwam er sterke drank op tafel, nam de spanning rond het dambord toe  en kleurden de hoofden rood.

Op een gegeven moment ging dan de deur van de keuken open.  Dan klonk een luide stem: ,,Brand!” ,,Waar?” riepen we dan, ,,In de kachel”, antwoordde ome Wim. Opgelucht gelach was het gevolg.

Voldaan door alle mooie beelden en de gezelligheid liepen we dan aan het eind van de middag huiswaarts. Moeder vroeg wie de dampartij gewonnen had. Mijn vader vertelde dan dat hij had kunnen winnen, maar het op remise had doen aankomen.

Dit nostalgische stukje doet bij de jaarwisseling 2021/22 twee wensen opborrelen. Dat we in ons tot op het bot verdeelde land ondanks verschillende inzichten weer gewoon vreedzaam samen zullen leven. En twee: dat we het op remise laten uitkomen in ontmoetingen met anderen.

Beluister het gesprek dat Remco van Schellen van Omroep Zeeland met Willem had in Zeeland Wordt Wakker: