door Jopie Meerman

De afwasmachine is weer ingeruimd, het aanrecht is leeg, ik kan weer pronken met mijn mooie keuken.

Ik weet het, het klinkt allemaal wat overdreven.
Maar ik kan me nu eenmaal nog herinneren dat er eerst water moest worden gekookt om te kunnen afwassen. En dat m’n zus en ik af moesten drogen. Daarbij zongen we, te langzaam naar de zin van onze moeder. Weten julder geên vlugger versje? riep ze dan.  Het liedje bepaalde namelijk het tempo van onze handen.

Ik kan me ook nog herinneren hoe de ‘open’ keuken bij opoe op het Oudeland er uitzag: Je kwam rechtstreeks via de voordeur de keuken van het kleine arbeidershuisje binnen lopen. Aan je rechter hand stond een houten bank, een zeil erover heen met daarop een teiltje. Er was een kraan boven, niks warm/koud, gewoon steenkoud. En er hing een blauw geblokte keukendoek, multifunctioneel voor hand –en spandiensten, dus de doek werd als handdoek en als droogdoek gebruikt. En natuurlijk lag er een zeepklopper, gevuld met een stuk Sunlightzeep.

Toen we jaren geleden een soortgelijk huisje in het Zuiderzeemuseum in Enkhuizen bezochten, was het voor mij thuiskomen bij opoe. Niks museum, gewoon echt.

Aan zo’n blauw geblokte doek heb ik nog andere herinneringen. Een paar dagen na de Ramp in 1953, nu 71 jaar geleden, bood ons gezin onderdak aan een familie uit Stavenisse. Ze hadden het belangrijkste kunnen redden, zichzelf. Toen legde onze evacué een blauw geblokte doek voor onze haard in de kamer neer: een schat, allemaal klein geld. Koperen centen en stuivers, allemaal groen uitgeslagen van het zeewater. Het was een vreemde geur.

Nu kijk ik naar mijn mooie keuken, luxe tot en met, in mijn hoofd zing ik een liedje,  ik houd mijn handen stil. En er is niemand die me vraagt of ik niet sneller kan … zelfs de tijd houdt zich in.

Foto Jopie Meerman