THEMAKRANT SPORT (editie 22, herfst 2024)

door Margreeth Ernens-Abrahamse

Zodra we naar ‘de grote school’ gingen moesten we van mijn ouders ook naar gym.

Eens per week was er voor mijn leeftijdscategorie na schooltijd gymles van de EMM in de sportzaal van de hervormde school aan de Leeuwenlaan in Terneuzen. Ik vond er niets aan en toen mijn jongere broertje verklaarde dat hij niet naar gymles maar naar judo wilde, greep ik mijn kans en deed ik dat meteen ook.

Het mocht van thuis en dus togen we wekelijks naar de sportzaal boven spuiterij De Vin in de binnenstad van Terneuzen. Daar had Staf de Moor enkele jaren eerder een judoschool ingericht. Staf had er slag van om met kinderen om te gaan en zorgde voor een goede sfeer. Hij liet ons hard werken tijdens de conditietrainingen en leerde ons valbreken (daar heb ik heel veel aan gehad) en judotechnieken. Hij bracht ons ook de judo-etiquette bij zoals groeten bij het betreden van de mat, elkaar respectvol groeten bij een wedstrijd en letten op het opgeef-teken van je tegenstander. Staf nam regelmatig zijn peuterzoontje mee om met onze lessen mee te doen. Broer Rienk en ik hadden het er enorm naar onze zin, dus ook broer Kees ging zich met deze tak van sport bezighouden. Kees en ik deden samen met een judopak, aangezien we op verschillende tijden les hadden.

Prijs

Er was tijdens de lessen wel ruimte voor lolletjes, maar Staf hield goed in de gaten dat het niet de spuigaten uitliep. Hij loofde om de zoveel tijd een prijsje uit voor degene die zich het best had gedragen. Die prijs (ik weet niet meer wát het precies was) was felbegeerd, dus iedereen deed zijn stinkende best. Ik heb ‘m nooit verdiend, want soms kon ik me toch niet inhouden om stiekem even te grappen en dat leverde minpunten op natuurlijk.

Rienk viel eens verkeerd tijdens een judoles en brak zijn elleboog. Staf bracht hem onmiddellijk naar het ziekenhuis en kwam later bij ons thuis zijn verontschuldigingen aanbieden. Het werd hem niet nagedragen, ongelukken kunnen gebeuren en Rienk ging vrolijk weer judoën zodra zijn arm uit het gips was.

Slippen en banden

We deden goed ons best en haalden achtereenvolgens onze gele slippen, gele band, oranje slippen, oranje band, groene slippen, groene band, blauwe slippen en blauwe band. Rienk heeft het langst van ons op judo gezeten en is dan ook het verst gekomen.

Staf de Moor (1937) werd een begrip in Zeeland en ontpopte zich tot een autoriteit in de judosport. Hij was assistent-bondscoach en is als enige in Zeeland houder van de zesde Dan. Door de jaren heen bracht hij ruim duizend leerlingen de beginselen van het judo bij.

Foto boven: 1969: Rienk en ik doen een judowedstrijdje in de huiskamer. | foto privéarchief Margreeth Ernens

Mijn lidmaatschapskaart uit 1969 met Staf de Moor (rechts) en Anton Geesink. Binnenin werd maandelijks aangevinkt dat je het cursusgeld had voldaan.