door Peter Verdurmen

We schrijven het jaar 1969. Johan Westerweele uit Sint Anna ter Muiden ontpopt zich in dat bewuste jaar als een renner die meekan met de allerbesten.

In de Omloop van Zeeuws-Vlaanderen schrijft hij in de tweede etappe, Oostburg-Oostburg, geschiedenis. Solo, met wel 40 meter voorsprong op de nummer twee, komt de West-Zeeuws-Vlaming juichend over de meet. Op maandag staat de foto groot in de krant.

Bij Trico Noble-Acivit, de ploeg waarvan hij deel uitmaakt, keken ze er behoorlijk van op. Johan Westerweele: ,,Ze vonden me niet goed genoeg voor de Omloop. Daarom reed ik als gastrenner mee in de ploeg van Wielervereniging Zeeuws-Vlaanderen, die gesponsord werd door Braet Bouwstoffen.”

Trico Noble

De kopman van Trico Noble werd tweede in die etappe. Sindsdien heeft de ploeg Johan Westerweele nooit meer thuisgelaten, aldus echtgenote Joukje. In ’69 maakte de amateur ook indruk in het West-Vlaamse Ingelmunster, waar hij derde werd.
Trico Noble heeft een magische klank onder Zeeuwse wielerliefhebbers. De oprichters van de wielerploeg, de gebroeders Van Turenhout, hadden een textielfabriek in Aardenburg, gespecialiseerd in gebreid goed. De semiprofessionele ploeg, actief van 1968 tot 1973, vormde voor een aantal Zeeuwse renners, Cees Priem, Jan Raas, Kees Bal, Toine van den Bunder en Wim de Waal, de springplank naar een prachtige carrière.

Brutaal

Een dergelijk succes was voor Johan Westerweele niet weggelegd. Terugblikkend zegt hij erover: ,,Je moet brutaal zijn om ver te komen, dat zit niet in mijn karakter.”
Johan Westerweele, die opgroeide in een groot gezin met negen broers en zussen, had op aanraden van zijn vader de voetbal de voetbal gelaten. Senior zag in Johan een renner die het best wel eens ver zou kunnen schoppen. Z’n eerste koersfiets kocht hij bij Velo’s Pintelon, een bekende wielerzaak in Knokke-Heist, van geld dat hij verdiend had met aardappelen rapen. Hij kostte omgerekend 150 gulden.
De eigenaar van de fietsenzaak had een eigen wielerploeg: de jonge, gedreven West-Zeeuws-Vlaming zou er prima in passen dacht hij. De noeste trainingsarbeid leverde resultaat op: verschillende keren waren de bloemen voor Johan. Dat trok de aandacht. Trico Noble had interesse in hem. Westerweele hapte graag toe.

Wereld van verschil

De wielerploeg van de gebroeders Van Turenhout was een wereld van verschil in vergelijking met Pintelon. ,,We hadden een eigen mecanicien en ook verzorgers. De kleding werd gesponsord. Ook kregen we een flinke stapel foto’s om uit te delen aan lokale fans. Dat waren er niet zoveel in mijn geval, Sint Anna ter Muiden is piepklein.”
In Olympia’s Tour, in mei 1970, koerste Johan mee met de allergrootsten onder wie Hennie Kuiper. Echt lekker ging het niet. In de ploegentijdrit moest hij lossen. In dat jaar boekte hij nog wel een overwinning, in de Ronde van Sluis. Het jaar daarna pakte hij de tweede plaats in het provinciaal Zeeuws Kampioenschap voor Amateurs.
Roem vergaren als renner bleek alras een onbereikbare droom, zeker toen hij kennis kreeg aan een Aardenburgse jongedame, Joukje de Jong. Het stel trouwde en kreeg al snel kinderen.

Lastige combinatie

Johan bleef nog een paar jaar koersen maar successen bleven uit. Het moet een bijzonder gezicht geweest zijn: als ze naar wedstrijden reden stonden op het dak van de auto een koersfiets en kinderwagen. Een lastige combinatie, zo bleek.  Joukje, lachend: ,,De laatste jaren was Johan kampioen afstappen.”
De Aardenburger, die na een aantal jaren in de bouw tot aan z’n pensionering de kost verdiende als schoenmaker, heeft nergens spijt van. ,,Het was een prachtige tijd”, vindt hij.

Foto: Johan Westerweele met z’n overwinningssjerp van ‘Oostburg-Oostburg’ en een van zijn bekers. | Foto Peter Verdurmen