In het juninummer van Zeeuws Weerzien 2019 deed Maria Manuputty een oproep of iemand het gedicht “Joane wou een bromfiets koapen” nog kende.

Marga de Pundert antwoordde: “Jaren geleden heb ik dit gedicht van mijn moeder gekregen en uit mijn hoofd geleerd om op school voor te dragen, in het dialect natuurlijk. We mochten kiezen tussen een spreekbeurt houden of iets voordragen. Omdat ik niet zo’n beste spreekster was heb ik het gedicht, dat best lang was, voorgedragen. Het dialect was in die tijd, begin jaren zeventig, al niet meer zo in zwang. Mijn keuze was dus nogal opmerkelijk, maar misschien daardoor heb ik er toch een goed cijfer voor gekregen. De eerste twee coupletten ken ik nog uit mijn hoofd, maar de rest ben ik vergeten.”

De dochter van mevr. M. Goossen-Francke stuurde namens haar moeder een kopie van het gedicht, opgenomen in de bundel ‘Zeeuwse vertelseltjes’ van L.N. Huijsman-Griep, uitgegeven in 1956. Hier kunt u het meelezen:

Jaone op de bromfiets

Jaone wou een bromfiets kôôpe,

Wan dat trappen wier ze beu.

’t Was te doen wè, wan zô’n Solex

Kostte nie meêr as een keu.

Jan d’r man zei:’Bî je wiesder,

Wat ael je noe toch in je ’n oad?

Op een bromfiets niks gedae or

A je vaolt dan bî je doad’

‘Bel, bel, Jan wat overdrief jie,

Toe zô’n dienk rie nie zô ard.

J’oef alleêne nie te trappen,

Vraegt het mae an Kee van Bart,

Die ried a een eêle stuit toch

Op een Solex nî de stad.

En ei jie d’r ooit van ‘oare

Da z’een ongeluk ei ‘ehad?

En je weet toch ier in Zeêland

Is t’r naebie aoltied wind.

Noe, zô’n bromfiets is een uutkomst

A je kort van aesem bint.

En dat trappen, ik kan ’t nie langer

Krieg ‘r ‘artkloppingen van.

Dat è ‘k j’eêrder nie ‘ezeid ee,

Mae ’t is werkelijk waer or Jan.’

Jan zei: ‘Gaèt dan mie de bus mee,

A je ergens weze mot’.

‘Mie de bus, dî kan ‘k nie tegen.’

‘Noe dan bluuf je in je kot.’

Jan wier kwaed, mae eindelienge

Kreeg z’n vrouwe toch d’r zin.

Op een dag ree Jaone,

Solex- brommende d’n ‘ekdam in.

Ze ree ok een keêr het durp rond.

Ieder keek eur achteran.

Kiek, die Jaone dî ‘es tuffe,

Noe die ei de slag d’r van.

Jan die keek a nî d’n ekdam,

Toen ze vrom kwam riep ‘n ‘stop‘.

Jaone wou wè, mae ze schreêuwden:

‘Ik kan nie vinde m’n ou-op.’

Rieën, rieën, zonder ènde,

’t Was gin doen mî op den duur.

Oe lank zou ze dî nog zitte

Mie d’r anden an d’r stuur.

Eindelienge zweeg de motor,

De benzine raekt’n op.

Uut z’n eigen zei de bromfiets

Midden in de polder stop.

Jaone was glad overstuur nog,

En ze gaf de fiets an Jan.

‘Ier, gaè jie ’t noe mae prombere,

Ik è m’n bekomst ‘r van.

Ik gaè liever mie de bus mee,

As ik ergens weze mot.

En kan ik dî nie goed mî tegen

Noe dan bluuf ‘k mae in m’n kot.’

Dit gedicht is opgenomen in de bundel ‘Zeeuwse vertelseltjes’ van mevrouw L.N. Huisman-Griep, uitgegeven bij Drukkerij den Boer in 1956. Mevrouw Huisman is vermoedelijk ook de schrijfster van het gedicht.

Wil u de hele krant nog eens bekijken, klik dan hier