door Adri M. Leijdekkers

In de nacht van 13 op 14 oktober 1966 viel het kabinet Cals als gevolg van een door drs. W.K.N. Schmelzer van de KVP (Katholieke Volks Partij) ingediende motie, die door het kabinet werd uitgelegd als een motie van wantrouwen.

De val van het kabinet is de geschiedenis ingegaan als de ‘Nacht van Schmelzer’.
Wim Kan noemde Schmelzer in zijn oudejaarsconferance van 1966 „een gladde teckel met een vette kluif in zijn bek”.
Schmelzer zei vele jaren later dat hij heel even had moeten wennen aan deze uitspraak van Wim Kan, maar uiteindelijk besloten had een teckel een heel aardig dier te vinden, het vervolgens een compliment van onze grootste conferencier te vinden, om daarna, zo las ik ergens, afbeeldingen van teckels te gaan verzamelen!

Nu woonde in die tijd mijn opoe bij mijn ouders in.
Op onze vrij grote zolder stond haar enige nog resterende meubelstuk: een eenvoudig geschilderd kabinet.

Mijn moeder kon de verleiding niet weerstaan door alles wat ze voor korte of langere tijd kwijt wilde, zeer tegen de zin van opoe, op de platte bovenzijde van het kabinet te deponeren.

Op 14 oktober 1966, de morgen na de bewuste nacht waarin het kabinet Cals was gevallen, ging mijn moeder, samen met mijn tante die toen bij ons logeerde, de slaapkamer binnen van mijn opoe, wenste haar goeiemorgen en vertelde haar dat die nacht het kabinet was gevallen.

Tante kwam even later besmuikt lachend mijn slaapkamer binnen en vertelde dat opoe na die mededeling van mijn moeder meteen klaar wakker was geworden en verontwaardigd had gereageerd met:

„El êêre, el êêre, ik ebbe ut an zie komme, je hooit dur òk aoltied van aolles bovenop.”

Opoe kwam van het Thoolse St. Annaland, maar is haar streekdracht trouw gebleven toen ze met mijn opa naar Schouwen-Duiveland verhuisde. Dat was trouwens gebruikelijk bij alle mannen en vrouwen in streekdracht die gingen verhuizen. Ze is hier gekleed in de daagse dracht.

Foto: Begin jaren zestig: Opoe leest de Zierikzeese Nieuwsbode.