door Peter Verdurmen

Als ik er aan schud rammelt ie. Er zit dus nog wat in. Het zal niet veel zijn. Misschien een paar duppies, een kwartje en een enkele stuiver. Als ik mazzel heb.

Geld waar je niks meer mee kan kopen. Ik zie me al aankomen bij de Nederlandse Bank. Misschien is het alles bij elkaar een eurootje waard.
Mijn spaarpot. Ik heb ‘m nog. Nee, geen varken maar een houthakkertje. Een ingenieus mechaniekje. Als je het knopje indrukt komt de bijl naar voren. De centjes verdwijnen in de boomstam, voorzien van een gleuf.

Zou het een Tiroler zijn? Het mannetje, flink gespierd, draagt een lederhose. De bijl houdt hij trouwens achterstevoren vast valt me nu op. Logisch, met de scherpe kant is het lastig munten slaan.

Het is niet echt een lachebek zo te zien. Hij moet zwoegen voor z’n centen. Nee, dan die gans aan de zijkant of is het een eend? Die kwaakt er vrolijk op los.

Waar zou het houthakkertje gemaakt zijn? Niet in China want dan had het er vast op gestaan. Volgens mij zou de fabriek best eens in Tsjecho-Slowakije, de Muur was nog lang niet gevallen, gestaan kunnen hebben. Daar waren ze goed in metalen speelgoed.

Het spaarpotje is vooral gevuld met zoete herinneringen. Van mijn zakgeld, een kwartje per week, ging een dubbeltje in de boomstam, voor een nog mooiere bel op mijn nieuwe Gazelle.

De ‘nieuwjaartjes’ van oma, ooms en tantes verdwenen er ook in.

Naar het postkantoor om geld uit het ‘potje over’ te storten op de Zilvervlootrekening. Aan het eind van de looptijd lonkte een premie van 10 %. Kom daar nu nog maar eens om.

Foto Peter Verdurmen

Beluister het gesprek dat Remco van Schellen van Omroep Zeeland met Peter had in Zeeland Wordt Wakker: