door Peter de Jonge

Lang haar zoals de Beatles mocht ik niet van mijn ouders, maar een Beatles-jasje was fatsoenlijk genoeg en werd tot mijn onuitspreekbare blijdschap aangeschaft.

Het moet ergens in 1963 zijn geweest toen ik voor het eerst dat bijzondere kledingstuk om mijn smalle schouders had. Op de lichtblauwe transistorradio, bij elkaar gespaard met zegeltjes die Persil-emmertjes heetten, luisterde ik naar Please, Please Me, Love me do en I want to hold you hand.

De muziekrevolutie van de jaren zestig lijkt nu poeslief en onschuldig, maar voor mijn generatie was het een radicale breuk met de gevestigde orde. Kattengejank, noemde mijn vader het geluid van de elektrische gitaar. Hoewel ik me later bekeerde tot The Rolling Stones was ik begin jaren zestig nog in de ban van die groep uit Liverpool.
Onder leiding van hun manager Brian Epstein werden ze neergezet als vernieuwend maar niet gevaarlijk. Hij bedacht ook dat het uit moest zijn met die wat agressieve leren pakken en vetkuiven, waarmee ruige rock & roll sterren als Gene Vincent en Elvis Presley het podium bestormden.

Douglas – Dougie – Millings, die al de kleermaker was van onder anderen Cliff Richard, kreeg het verzoek iets bijzonders te maken. Hij jatte het ontwerp van een kraagloos jasje van de Franse couturier Pierre Cardin, voegde er een broek met smalle pijpen aan toe en het Beatles-kostuum was geboren. The Fab Four droeg de muisgrijze outfit 24 maart 1962 voor het eerst tijdens een optreden in de Heswall Jazz Club in de provincie Merseyside en het sloeg meteen aan. Als je modern wilde zijn moest je zo’n jasje. Het liefst met een zwarte bies.

We kochten onze kleding in die tijd bij Kreymborg in de Walstraat in Vlissingen, een kledingzaak die nooit van het woord mode had gehoord en vooral ouderwetse confectiepakken in de rekken had hangen. Tot een inkoper het lumineuze idee had om mee te liften op het succes van de Beatles-muziek. Daardoor kwam dit unieke kledingstuk ook binnen mijn bereik.

Trots als een pauw heb ik het gedragen. Tot de dag dat ik met mijn fiets viel en een gaatje in mijn mouw had. Dat werd door een kleermaker nog wel onzichtbaar gestopt, maar het jasje was besmet. Bovendien was ik er zowel geestelijk als lichamelijk toch al een beetje uitgegroeid.

Beluister het gesprek dat Remco van Schellen van Omroep Zeeland met Peter had in Zeeland Wordt Wakker: