door Willem Staat

Meestal gebeurde het in mijn herinnering op een warme dag. Dan liep ik va de PZC-stadsredactie Middelburg aan de Zusterstraat naar de Generaal Majoor Berghuijskazerne voor een ontspannen klusje, namelijk de beëdiging van militairen.

De plechtigheid voltrok zich op de binnenplaats van het kloeke roodbruine bakstenen gebouw op de hoek Zuidsingel/Korte Noordstraat. Daarin huisde wat sinds 1968 het OCMA heette, het Opleidingscentrum Militaire Administratie. In de volksmond heette het overigens COAK, naar de oude naam Centrale Opleidingsschool voor Administratief Kader.

Bij de plechtigheid stond het hele garnizoen aangetreden in afwachting van de ceremonie. Die bestond uit een toespraak van de commandant en de beëdiging zelf van de (onder)officieren. De toespraken waren degelijk. De commandanten hamerden op discipline en het belang van een leger als zwaardmacht en ultieme verdediger van de democratie.

Van die zwaardmacht zag je niks, want stunts met straaljagers waren bij het OCMA onbestaande. Toch worden ook de administrateurs bij oorlog geroepen tot de strijd. En zo gebeurde het dat ik ooit getuige was van een veldoefening van het OCMA bij Ossendrecht.

Aan alle mooie liedjes komt een eind. Zo ook aan dat van het OCMA. Na afschaffing van de dienstplicht kromp de krijgsmacht. Dus sloten er kazernes. Die van Middelburg in 1996 toen Defensie alle administratieve onderdelen concentreerde in Bussum.

De gemeenteraad besloot in 2001 om de kazerne te slopen en op de vrijgekomen plek een theater te bouwen. Die artistieke keuze leidde tot een drama. Na de sloop bleef er een put achter die met damwanden werd gestut. De wanden lekten echter, waardoor de put zich vulde met water. Belendende huizen begonnen dermate te verzakken dat de bewoners deze in allerijl moesten verlaten. Diverse woningen verdwenen onder de slopershamer. Plannen om het gebied in te vullen sneefden door uiteenlopende oorzaak. En zodoende fungeert het terrein waar de kazerne stond en waarin bijvoorbeeld een groot aantal studenten huisvesting had kunnen vinden, heden ten dage als plantsoen.

Onlangs vroeg ik in Ede de weg aan enkele mannen die daar op de Markt stonden. Eén hunner sprak met warme woorden over de tijd die hij in de Berghuijskazerne had doorgebracht. Daar kon ik hem in bijvallen. Nog altijd denk ik bij het passeren van de put van 25 miljoen aan de warme ontvangsten met nasi-maaltijden en de rijkelijk vloeiende bronnen van Bacchus. Die leidden ertoe dat ik met licht wankelende tred terug wandelde naar de Zusterstraat. Na wat kommetjes sterke koffie tikte ik dan mijn stukje. Dat lukte toch nog aardig, zo las ik terug bij de onvolprezen Krantenbank Zeeland…

Foto: De Generaal Majoor Berghuijskazerne in 1970 | Zeeuwse Beeldbank, recordnr 68227