door Ali Pankow

Dat de liefde van de man door de maag gaat, gold voor mij slechts als een tegeltjeswijsheid. Veel zorgen over het feit dat ik culinair volledig ongeschoold in 1974 het huwelijksbootje instapte, maakte ik me dan ook niet.

Ik was amper 22 jaar én enig kind. Niet tot in de grond verwend, want ik had best strenge ouders, maar veel eisen in de huishouding werden er niet aan me gesteld. Mijn moeder was een op en top huisvrouw, die haar taak koesterde. Dus was het huis altijd proper en opgeruimd, stond er elke dag een maaltijd op tafel en lag de was altijd schoon en gestreken in de kast. Dat alles zonder dat ik daar ooit omkijken naar had.

Dat werd heel anders nadat ik als jonge bruid mijn ja-woord had gegeven en dus een eigen (kleine) huishouding in Zierikzee begon. Uiteraard samen met mijn man, die lekker wel drie jaar zelfstandig op kamers had gewoond en inmiddels een meester was in het bereiden van frites met biefstuk. Dat stond dan ook veelvuldig op ons menu, maar niet elke dag natuurlijk.

Vaak ook putte ik me uit met een degelijke maaltijd van aardappelen, groenten, vlees of vis. Lang niet altijd succesvol, maar uiteindelijk werden de glazige piepers toch wat bloemiger, de groenten echt gaar en het vlees minder taai.

Tijd om de meetlat hoger te leggen. Dus ik besloot een ouderwets toetje te maken: Griesmeelpudding met bessensap. Daar had ik vroeger als kind bij oma al zo van genoten.

Het kon ook niet zo moeilijk zijn: Melk, puddingpoeder en vanillesuiker. Die bessensap was gewoon vanuit een kant-en-klaar flesje over de pudding te gieten, toch? Ik had er immers nooit van gehoord dat je dat sapje met suiker en maïzena moest opwarmen. Dat deed ik dan ook niet.

Veel geduld met het binden van de pudding had ik ook niet. Toen de melk kookte, gooide ik er een stevige scheut extra poeder in voor een snel resultaat. De pudding bleek stijf na het afkoelen, heel stijf. Zo stijf dat ik hem in plakjes moest snijden.

Ik zie mijn man nog kauwen op die keiharde massa waar ook nog onopgeloste klonters in zaten. En daarover heen dan ook nog die mond samentrekkende zure bessensap.

Hij legde zijn lepel neer en zei: ,,Schat ik houd van je, maar dit is echt te veel gevraagd.’’

Foto: Net na het geven van het ‘ja-woord’ op het bordes van het gemeentehuis.

Beluister het gesprek dat Remco van Schellen van Omroep Zeeland had met Ali in Zeeland Wordt Wakker: