door Rinus Willemsen

Het zal 1 april 1955 geweest zijn toen m’n zus me naar de grote school bracht. Ik had een rode plastic etui gekregen met daarin kleurpotloden, een gewoon potlood en een gummetje. Nee, een inktlap had ik nog niet nodig!

Biervliet had toen nog een april-schooltje. Misschien wel één van de laatste in Zeeland. In april gingen vroeger de knechten en meiden in een nieuwe betrekking bij de boeren en scholen volgden dat voorbeeld. Dus ook onze school.

In het lokaal kreeg ik een plekje aan de zijkant, bij het raam. Aan de overkant van de straat werden vier huizen gebouwd. Steen voor steen zag ik de muren groeien. Dag aan dag. Ik hoorde de troffels op de stenen kloppen en de passanten roepen naar de bouwvakkers die soms op de steiger stonden te zingen. En m’n lessen. Meester Jacobs deed goed z’n best om ons te boeien. Hij was net van de Kweekschool gekomen. ’n Enthousiaste man, maar mijn aandacht kon hij niet vangen.

Links naast het bord stond het telraam met de rode en witte ballen. Ze vlogen over een stang van links naar rechts en andersom. Dan het leesboekje met de poes die van de room at. Wij hadden helemaal geen poes en ook geen room. Alleen maar gewone melk. Medar, de melkboer, bracht die drie keer in de week aan huis. Die kwam trouwens ook drie keer wekelijks met zijn kar langs de school. Max was zijn witte pony. Die trok de zware vracht. De losse melk zat in een tank. De moeders stonden buiten al te wachten met een melkkan. Medar hield die onder de kraan, deed de hendel opzij en de melkkoker liep vol. Elke keer als hij de hendel bewoog, was het een halve liter. Sommige vrouwen gaven Max een koekje. Een enkele keer schachtte hij uit en liet zijn plas vrijelijk lopen. Dan voelde ik ook enige aandrang. Nog even… en dan is het pauze. Lekker naar buiten.

Foto: De school in Biervliet, waar Rinus naar toe ging. Links zijn de ramen waardoor hij steeds naar buiten zat te kijken. | foto Rinus Willemsen