THEMAKRANT VERZAMELEN (editie 10, september 2021)

door Peter de Jonge

Trots en met enige eerbied pakt Vlissinger Hein Naerebout (70) het boekwerk van de tafel. Een album van Captain Grant, het shag- en sigarettenmerk, dat in de jaren vijftig bij de tabaksproducten plaatjes van schepen voegde, die gretig werd gespaard. Zijn vader, Frans Naerebout, schilderde al die plaatjes met een ongekende precisie waardoor ze als waardevolle mini-schilderijtjes werden geplakt in de legendarische albums op kwarto-formaat, gebonden met een plastic spiraal.

Hein Naerebout met het album uit 1957 ‘Van zee tot zee’ dat zijn vader Frans voor tabaksfabrikant John Wood maakte.

Terwijl hij vanuit zijn huis aan de Boulevard Bankert uitkijkt over de voorbijglijdende zeeschepen, bladert Hein er voorzichtig in. Zijn vader, voor 95 procent zeker in een rechte lijn afstammeling van mensenredder Frans Naerebout van wie een standbeeld op de boulevard staat, werd opgeleid als technisch maritiem tekenaar. Maar kunstschilderen was zijn passie. Hij volgde de Rotterdamse Academie.

Unieke combinatie

Door de unieke combinatie van technische kennis en artistieke vaardigheid kreeg hij rond 1950 de opdracht voor het tekenen van scheepsplaatjes voor vier verzamelalbums van Hooimeijer Beschuit. Daar schreef hij ook de teksten voor. Toen er een andere auteur werd aangesteld en Naerebout zelfs een tweede tekenaar naast zich moest dulden, stapte hij op. Om meteen te worden ingelijfd door tabaksfabrikant John Wood, die vond dat scheepsplaatjes naadloos aansloten bij het merk Captain Grant.

,,Nederland zat in de opbouwfase en scheepvaart was booming in die jaren’’, weet zoon Hein. ,,De interesse voor de maritieme wereld was enorm.’’ Van Captain Grant kwamen vier albums uit in soms wel acht drukken: Van zee tot zee (1957), Op de lange deining (1958), Havens achter de kim (1960) en Van stoom tot atoom (1961). In totaal 630 plaatjes, gemaakt op basis van foto’s uit zijn eigen omvangrijke archief of afbeeldingen die rederijen leverden. Geschilderd met dekkende waterverf (gouache) op A4-formaat. Met de boeiende tekst van Gerard Bovens erbij waren het albums die menig jongen inspireerde om naar zee te gaan.

À volonté

Na 1962 veranderde de belangstelling van de jeugd van zee- naar luchtvaart en dat was het einde van de scheepsplaatjes. De inkomsten liepen hard terug. Frans Naerebout solliciteerde met succes naar een baan als tekenleraar op de Rijks HBS in Vlissingen. ,,Toen was het weer à volonté bij ons thuis’’, zegt Hein, die later in de voetsporen van zijn vader trad. Niet als tekenaar van plaatjes voor een verzamelalbum, wel als kunstschilder en leraar, op het Delta College. Vader stortte zich later onder andere op het tekenen en schilderen van zeeschepen met zeilen erop: dé toekomst volgens hem. Zelfs de veerboot Vlissingen-Breskens tooide hij met hoge masten en strakke zeilen.

De veerboot Vlissingen-Breskens, zoals Naerebout die in de toekomst zag: met zeilen.