door Jopie Meerman

Zal ik eens vertellen hoe in vroeger tijd,
mijn Thoolse opa, mijn opoe heeft verleid?

Het is christelijk – historisch, dus echt geschied,
(anders vertelde ik het jullie niet).
Opa trok er op uit, naar een meisje op zoek,
dat gebeurde niet als nu, in een spijkerbroek.
Toch denk ik weleens, als je die broeken ziet,
doet thuis de naaimachine het niet?
Al die scheuren en rafels, enfin de moderne tijd,
– maar nu weten jullie nog niet hoe opa opoe heeft verleid –
Hij viel op een meisje, Johanna was haar naam,
ze kwam helemaal van Sint Philipsland vandaan.
Het klikte meteen, ze was het helemaal,
een stuk zouden ze zeggen in de moderne taal.
Er werd gekroeld, gekust, niks nieuws onder de zon,
tot opoe over zijn bezittingen begon.
Hij vertelde heel trots en maakte een groots gebaar,
heel die lap is van mij. Opoe dacht, zo, ik ben klaar.
Ik heb een rijke jongen aan de haak, nu naar het stadhuis.
Maar na een poosje dacht ze, er is iets niet pluis.
Ze informeerde voorzichtig, zeg Leen, die lap grond,
waar is dat in de polder? Hij zei dat er geen lap bestond.
Ik sloeg op mijn knie, daar was een lap opgezet.
O, dacht Johanna, had ik maar beter opgelet!
Maar het kwaad was al geschied, ze kon niet meer terug,

Foto boven: Opoe Johanna en opa Leen. | foto archief Jopie Meerman

Al die scheuren en rafels, enfin de moderne tijd…. | foto Jopie Meerman