THEMAKRANT MUZIEK (editie 12, APRIL 2022)

door Allie Barth

Jaren geleden richtten we een bandje op. Twee jongens waren muzikaal geschoold op gitaar en piano. De drummer en de bassist waren pure amateurs.

Ik was naar de bas verwezen. We hadden wel een hele goede zanger. Gitaar en piano waren geen probleem. Een bas en drums waren dat wel, want dure instrumenten. Van een klasgenoot konden we een snaredrum lenen. Ik moest het doen met een eensnarige theekistbas.

Aan enthousiasme ontbrak het niet. We begonnen te repeteren bij de pianist thuis, omdat een piano nu eenmaal moeilijk te transporteren was op de brommer. Tien minuten na de aanvang van de eerste repetitie was er al ruzie over het repertoire, maar om de zanger te plezieren beperkten we ons in eerste instantie tot de muziek van countryzanger Jim Reeves. En toegegeven het klonk na vijf keer oefenen – de vader van de pianist was een blokje omgegaan – niet eens zo slecht. Het lukte zelfs om gezamenlijk op het juiste moment het nummer te beëindigen.

Plastic waslijn

Iedere week repeteerden we en het raakte bekend dat er in ons dorp een bandje bestond. Het viel niet mee om die bas te bespelen. Ik kreeg weinig geluid uit de plastic waslijn, die als bassnaar dienst deed.

Tijdens een feestavond van de plaatselijke Gereformeerde jeugdvereniging zouden we voor de eerste keer voor publiek spelen. Toen we in de pauze mochten optreden, waren we best wel nerveus. Maar het lukte. Echter na drie nummers van Jim Reeves vond het publiek het wel tijd voor wat anders en de aanwezige jongelui scandeerden: ,,We willen beat, we willen beat.’’

Ouwe plantenbak

Dat hadden we nog niet op het repertoire. Met mijn bas liep het ook allemaal niet zo lekker. De pianist brulde op een gegeven moment: ,,Haal nou toch eens wat meer lawaai uit die ouwe plantenbak.’’

In een flits dacht ik: ‘slap playing’. Een techniek waarbij zo hard aan de bassnaren wordt getrokken, dat die een hard, metalig geluid geven. De toenmalige bassist van de Dutch Swing College Band en mijn grote voorbeeld, Bob van Oven, was daar een meester in. Ik niet, maar ik deed zo mijn best, dat de plastic waslijn het begaf. Het talrijk aanwezige publiek bleef er bijna in.

Dat was voor mij het sein om er onmiddellijk mee op te houden. Een illusie armer, maar een ervaring rijker. Het is maar goed dat er die avond geen foto’s werden genomen.

Foto: Een theekist als bas. | foto: internet