door Ans van Nieuwenhuijze

In het ouderlijk huis, met drie kinderen, hadden we allemaal ons eigen bestek. Voor de kinderen, van wie ik de middelste ben, begon dat met een kinderbestek.

Mijn twee broers hadden allebei een verzilverd bestekje. Voor mij was dat blijkbaar niet weggelegd, want ik kreeg eetgerei dat niet gepoetst hoefde te worden.

Mijn jongere broer, die acht jaar jonger was dan ik, had als nieuw modeverschijnsel een versiering van een sprookjesfiguur op het eind van de steel van zijn vorkje en lepeltje. Ik meen dat het Assepoester was, maar navragen kan ik het niet meer.

Op onze tiende verjaardag kregen we van onze grootouders van vaderszijde een bestek voor volwassenen. Dit keer was het verzilverde voor mijn oudere broer en mij. Mijn jongere broer viel nu in de afdeling ‘niet poetsen’. Op de achterkant van de steel werd onze naam gegraveerd en de datum van de verjaardag. Opa en oma vonden het blijkbaar niet nodig dat er ook een mes bij kwam. Het gevolg was dat het hele gezin met dezelfde messen at.

Mijn grote bestek is inmiddels al vele jaren verworden tot keukengerei. Voor de gelegenheid heb ik het opgepoetst. Ik eet nu al geruime tijd uit de besteklade van mijn negendelige serie messen, lepels en vorken met een modernere uitstraling dan het hier getoonde gerei.