door Peter Verdurmen

Scène 1:

Het is ijzig koud bij de Veste. Vol verwachting klopt ons hart. Wachten duurt lang voor een zesjarige. Hè, daar is ie eindelijk. Sinterklaas en zijn Pieten komen stapvoets uit de richting van de melkfabriek. Het paard met de goedheiligman rijdt vlak langs ons. En dan, uit het niets, hoor ik een vriendje zeggen: ‘Hij bestaat niet, kijk maar’. De twijfel slaat toe. Die baard, zit ie nou scheef of lijkt dat maar zo? Ik kijk ook eens goed naar de Pieten. Ze zijn geschminkt! Die grijze zondagmiddag in november smolt de magie van Sint Nicolaas als sneeuw voor de zon. Je hoorde wel meer van de straat, dus echt geschokt waren we niet door de onthulling van het ‘geheim’ van de Sint. Een zesjarige kan best wat hebben. Vrolijk liepen we achter de stoet aan richting het Jeugdgebouw. Of -ie nou bestond of niet, voor dat zakje snoep van de winkeliers stonden we graag in de rij.

Scène 2

Af en toe kregen we een strooipiet op bezoek. Als de gulle Piet langs kwam was ma nooit in de woonkamer. Ik zag geen verband: wanneer het pepernoten regende hadden we alleen daar oog voor. Tot me iets opviel, die zwarte handschoenen, ma had net zulke, en dan die witte arm. Ik verklapte niks aan de anderen.

Scène 3

Aan pakjesavond deden we niet. Niet dat de Sint huize Verdurmen oversloeg, integendeel. Op 5 december waren we al voor zevenen klaarwakker. We wisten dat de woonkamer vol cadeautjes lag. Alvast stiekem kijken, nee, dat durfden we niet. Met z’n allen stonden we te trappelen bij het trapgat. Op teken van pa, het kan ook ma geweest zijn, stormden we naar beneden. De kamer vulde zich met enthousiaste kreten. Af en toe klonk er ook wat teleurstelling. Een verlanglijstje biedt geen garantie…

foto: Intocht van Sinterklaas in IJzendijke. foto Peter Verdurmen