door Allie Barth

De vroegere gemeentearchivaris van Goes was een bijzonder mens. In zijn beroep van alle markten thuis. Sterker nog, hij wist heel veel en hij kon heel veel. Maar het kwam ook voor dat hij zijn hand overspeelde.

We hebben hem een keer benoemd tot parkeerwachter van het terreintje achter de archiefbewaarplaats aan de Wijngaardstraat 3a in Goes. Daar kwam geen college van burgemeester en wethouders aan te pas. De toenmalige openbare bibliotheek was gevestigd in het statige herenhuis met uitzicht op de Vlasmarkt. Ons gebouw grensde er aan en keek uit op een blinde muur. Maar aan de achterzijde, tussen ons gebouw en de vroegere Ambachtsschool, lag een gedeeltelijk geplaveid stuk grond, waarop de vrachtwagens van wasserij De Zon – die ook aan dat terreintje grensde – het vuile wasgoed inleverden en de schone was naar de eigenaren terugbrachten. En dat stukje grensde weer aan het parkeerterrein van het gemeentearchief. Dat had de archivaris zonder toestemming in beslag genomen.

Perioden van dagelijks gesakker over al dan niet parkeren was het gevolg. De chauffeurs van De Zon trokken zich nergens wat van aan. De situatie verergerde toen autobezitters daar ook parkeerden om aan het betaald parkeren te ontsnappen. Dit alles zeer tegen de zin van de ambtenaar in functie zoals de archivaris zich in voorkomende gevallen noemde. Overleg met de burgemeester leverde niets op. De aanhoudende klachten moe, verwees de burgemeester zijn archivaris naar de commissaris van politie, die in eerste instantie niets anders deed dan de klachten aanhoren.

Archivaris weer naar de burgemeester toe en geloof het of niet maar op zeker moment maakte een politieauto zijn opwachting op het terrein, waaruit een drietal dienders stapte. Ze haalden bonnenboekjes tevoorschijn en de door de dienst verstrekte balpen. Ze liepen naar de rij auto’s toe met de bedoeling bonnen te gaan schrijven. Wij lichten de gemeentearchivaris in, die niet wilde geloven dat er wat stond te gebeuren. ,,Ze stoppen een bon onder de ruitenwisser van uw auto”, schreeuwde mijn collega. Gemeentearchivaris stond op van achter zijn bureau, stootte zijn knie en rende twee trappen naar beneden, smeet de keukendeur open en haastte zich naar de agenten met de vraag wat ze nu in hemelsnaam aan het doen waren. Zijn auto moest niet bekeurd worden maar die andere wagens. Het kostte nog heel wat moeite om de agenten daarvan te overtuigen. En wij? Om met Paul van Vliet te spreken: ,,Je lacht je toch te barsten!”

Foto’s Gemeentearchief Goes