door Ali Pankow

Dingen die anders waren dan anders. Daar hield ik als kind wel van. Met Kerstmis bijvoorbeeld waren de dingen anders dan anders. De dagen daaraan vooraf gaand hing er een zekere spanning in de lucht.

Mijn moeder, zo’n traditionele poetshuisvrouw , zorgde ervoor dat het huis extra spic en span was en dat er een mooi opgetuigde kerstboom stond te stralen. Het was in de  tweede helft jaren vijftig. We leefden in een simpel arbeidershuishouden, maar het was de tijd van de wederopbouw en dus was er wel inkomen voor wat extra’s met kerst: een gebraden kip en een rollade bijvoorbeeld.

Opa en oma kwamen voor het kerstdiner bij ons uit hun naburige dorp gefietst. Mijn moeder werkte zich een slag in de rondte in de keuken, mijn vader zorgde voor de drankjes en hield het gesprek met de grootouders levendig. En ik?  ik mocht helpen bij het dekken van de tafel. Een geweldige uitdaging: Eén keer per jaar werd het zesdelige bloemetjesservies uit het bergmeubel getild en op de juiste wijze op tafel gerangschikt. In het midden de soepterrine, daarnaast de dekschalen voor vlees en groenten en natuurlijk ook de juskom en de vierkante open schaal voor later op de avond de lekkere pudding. Hoe het bestek moest worden neergelegd en de glazen naast de borden geplaatst moesten worden, wist ik inmiddels ook wel.

Maar ik wilde nog iets extra’s. ,,Ik weet iets leuks, ik weet iets leuks’’, jubelde ik tegen moeder in de keuken. ,,Wat dan?’’, wilde ze weten. ,,Als we straks aan tafel kunnen, laat ik de gong gaan’’’, riep ik uit. ,,De gong??? We hebben toch helemaal geen gong’’, grinnikte m’n moeder. ,,Ja hoor, ik weet wel wat’’, riep ik en haalde stoffer en blik uit het kastje onder de gootsteen. Op het moment suprême gaf ik er de meest ferme klap mee die ik kon produceren. Tsja….auw!!!

,,Hebben jullie de gong toch gehoord?’’, informeerde moeder toen we allemaal aan tafel zaten. ,,Ja, natuurlijk’’, zei mijn vader, die altijd in was voor een plagerijtje, ,,maar die gong klonk wel een beetje dof.’’ Ik reageerde mokkend en erkende: ,,Nou, ik sloeg nog op mijn duim ook ….’’ Ik vond het niet eerlijk dat iedereen in lachen uitbarstte. Alleen opa zei troostend: ,,Ach kind toch!’’