THEMAKRANT MUZIEK (editie 12, APRIL 2022)

door Margreeth Ernens-Abrahamse

Op mijn zevende ging ik naar de Muziekschool in Terneuzen. Je volgde daar eerst twee jaar solfègelessen (met blokfluit) en daarna kon je een instrument kiezen om in verder te gaan.

Het eerste jaar solfège (Algemene Muzikale Vorming) werd gegeven door mevrouw Delvaux uit Sint Niklaas. Deze Belgische dame bracht ons veel bij en sprak ons aan met ‘u’. Aan de blokfluit viel weinig eer voor mij te behalen, die was tamelijk versleten na gebruikt te zijn door mijn zus en twee broers.

De docent van het tweede jaar solfège was Geoffrey Madge, toen nog piepjong en onbekend. Wat later maakte deze pianist naam bij Nieuwe Muziek in Middelburg. Hij sprak met een vet Australisch accent en vond ons hopeloos a-muzikaal. Dat resulteerde vaak in de uitroep: ,,Jullie zijn Australiese sjapen!’’ Wat hij heel goed kon, was op een aftandse piano zijn absolute gehoor te demonstreren.

Op mijn negende kreeg ik mijn eerste pianolessen. Ik had voor de piano gekozen want die toetsen spraken me na de lessen van Geoffrey Madge heel erg aan, maar het harmonium thuis (’t trapurhel) trok me helemaal niet. Daar had mijn zus les op, mijn twee oudere broers volgden vioollessen. Dus mijn vader kocht ergens bij een boer een piano, met hier en daar wat slijtage, maar de stemmer wist ‘m in redelijke staat te brengen.

‘69’

Zaterdagochtend om tien voor acht had ik pianoles (op een echte Steinwayvleugel!) in de Muziekschool in de Dijkstraat. Mijn lerares, mevrouw Delvaux, overnachtte dan in café De Graanbeurs, zodat ze niet bij nacht en ontij vanuit Sint Niklaas hoefde te komen. Maar ze was altijd aan de late kant… en stond ik voor een dichte deur als enige leerling op dat tijdstip. Tegenover de Muziekschool vestigde zich in 1968 een seksshop met de naam ‘69’, en ik vermaakte me tijdens het wachten door die etalage uitgebreid te bekijken. Dat daar een seksshop was gevestigd was niet zo vreemd, het was tenslotte de rosse buurt van Terneuzen. Ik vond de naam wel goed gevonden, daar konden ze dus minstens twee jaar mee toe… Maar dat de shop in 1971 nog steeds zo heette, vond ik tamelijk stom. Wist ik veel toen…

In de krant

Bij ons thuis hadden we dus alle vijf muzieklessen en dat was blijkbaar nogal bijzonder, want we haalden er op zeker moment zelfs Dagblad De Stem mee. Met ons ‘huisorkestje’ speelden en zongen we, zoals het een goed gereformeerd gezin betaamde, op zaterdag- en zondagavond liederen van Johannes de Heer en dergelijke.

Van mevrouw Delvaux leerde ik klassieke muziek waarderen. Niet dat ik een groot talent was, maar ik had er wel veel plezier in. Na zeven jaar vond ik het welletjes en wilde ik wel eens wat anders spelen, maar dát ging niet door. Einde lessen dus, maar het begin van vrije oefeningen.

Jo Ivens

Op de middelbare school kregen we ook muzieklessen. Tot ieders verwondering haalde ik in de brugklas voor dat vak tienen op mijn rapport, maar voor mij was het eigenlijk een herhaling van de solfègelessen van weleer. Het werd echt léuk toen we muziekles kregen van Jo Ivens, de bekende dirigent uit Hulst. Hij nam ons mee naar uitvoeringen van de Mattheuspassie in Oostburg en Hulst, gaf voor ons orgelconcerten in de Grote Kerk van Terneuzen en richtte en passant een schoolorkestje op. Nu was het Zeldenrustcollege in die tijd gevestigd in noodgebouwen aan de Mozarthof en Schuberthof en er was geen grote zaal of aula beschikbaar, laat staan een piano. Omdat ik per se mee wilde doen aan dat orkest, vroeg ik voor mijn verjaardag een altblokfluit. Die kreeg ik, en na enige oefening speelde ik vrolijk mijn deuntje in het orkestje mee.

Ik heb nog altijd veel plezier in (klassieke) muziek, maar moet helaas een piano ontberen. Maar ooit komt er weer eentje in mijn huis…

Foto: Ons huisorkestje in 1967: mijn zus bespeelt ditmaal de piano, twee broers spelen viool, ik had nog maar net pianoles en moest dus meedoen met de blokfluit, en mijn jongste broer mocht de bladzijden omslaan. | foto privéarchief, gepubliceerd in De Stem 26 april 1967