THEMAKRANT SPORT (editie 22, herfst 2024)

door Rinus Willemsen

’t Was êên lange slierte van kinders die deu de polder fietsende. Van Biervliet, over Driewegen en Sasput nao Schôôndieke. Dao was ’t altied schoolsportdag. ‘k Zien ’t nog voo me as de dag van gisteren.

Daogs tevoren nam mêêster Maas nog ’s ’t ‘êêle programmao deu. ’s Morgens individuele onderdêêlen, zoas ‘ôôg- en vèrrespriengen en ’s middags slagbal. Vandaor dat wudder al een paor weken tevoren dat alles al ’n paor kêêr gedaon ‘aon. Op ’t voetbalveld, naost de schoole.

“Of wudder boter’ams mosten meenemen?” vroeg een vintje mee ’n vlêêzig bleuzend gezicht. De mêêster schuddende z’n ‘ôôfd en zei dat ‘r voor eten en drienken tussen de middag wier gezurgd. Ook vroeg tie nog of alle fietsen noe wel in orde waoren.

Bellen

D’n andere morgen stonden me al ruum voor negenen bie de schoole. Me wieren in rijen gezet en mêêster Maos reej voorop. Hij wist ommerst de weg. Die liep trouwens al tegen z’n pensioen an. Messchiens was ’t wel de leste kêêr dat die nao de sportdag goeng.

’t Was prachtig weer, in juni. Gêên bitje wind en ’n lekker zonnetje. Me reejen over een kallesiejewegt nao Driewegen. Toen me daor de êêste ‘uusjes naoderden, begonnen de grôôte joengens te bellen. Allicht deejen wudder dat allemao. ’t Was een lawaoi van jewelste. Een paor vrouwen kwaomen nao buuten gelôôpen om te kieken wat ‘r gaonde was.

Bie de school mosten wudder even stoppen om de kinders van Driewegen an te laoten sluuten. Dao goenge me weer. Iederêên was mee z’n belle doende. Dao waoren een paor ‘onden op afgekommen en die liepen blaffend mee. Die ‘aon d’r zichtbaor plezier in. Ze sproengen naost de kinders van Driewegen en liepen mee tot bienao an Schoorsgraf. Dao reejende me de polder in, richtieng Sasput. De smid kwam nao buuten toen die ons ‘ôôrende langst kommen. Die zwaoiden naor ons en riep dat we zeker uit Biervliet kwaomen. En wudder: ”Jao, wat docht je anders?”

In Schôôndieke zettende wudder onze fietsen allemao bie mekaore in de buurte van ’t voetbalveld. Dao wieren me ingedêêld in groepjes, want uut alle durpen van West-Zeeuws-Vlaonderen waoren de scholen kommen opdaogen.

65 cm

‘Ardlôôpen en vèrrespriengen dat goeng me goed af. Mao ‘ôôge spriengen was minder. Ik most af’aoken bie 65 cm. Dat kwam op m’n kaorte te staon. Dao was ik nie zô blieje mee.

De brôôdjes kaos en ‘amme smaokende me best. De piene van die 65 cm  maokende dat goed. En ’s middags sloeg ‘k dat balletje mee de slagplanke bienao an d’andere kant van ’t veld. Mao joengens, ‘oe was dat mogelijk! En nog wel mee m’n êêsten slag. ,,Goed gedaon”, riepen die van onze schoole.

Over de terugweg, weet ik nie vee te vertellen. Twêe daogen laoter kregen me allemao ons diplomao. Dat ligt nog altied in een dôôze op de vliering. En 65 cm. Dat ‘aol ik al lange nie mêêr.

foto Rinus Willemsen