door Peter de Jonge

Nog voel ik de opgewonden spanning van een echte wielrenner. Ik deed in juni 1963 met klasgenoten van de Vlissingse Sint-Jozefschool mee aan de Ronde van Walcheren, een wedstrijd voor leerlingen van lagere scholen.

Niet op racefietsen, maar op gewone stalen rossen. Want het ging niet om de snelheid. Je kon punten verdienen voor gedrag, netheid, beleefdheid en hulpvaardigheid. Ook werd onderweg onze algemene kennis getest en moesten we vaardigheidsproeven afleggen, zoals ringsteken.

We moesten keurig in een groep rijden, maximaal twee naast elkaar: want ‘drie naast elkaar, één de sigaar’ luidde de slogan. Het was een driedaagse etappewedstrijd met een gele trui voor de klassementsleider en een zwarte trui voor de pechvogel. Onderweg was er heuse ravitaillering, waarbij we eten en drinken kregen in een etenszakje zoals wielrenners ook altijd aangeboden kregen.

Verder kende de wedstrijd een heuse rondemiss. In mijn gloriejaar 1963 was dat de 17-jarige Ineke Peijpe uit Souburg, die wuivend vanuit een volgauto het hele traject meereed. Uiteraard was er de onvermijdelijke reclamekaravaan. Want elke ploeg was gesponsord. Wij reden voor een kolenboer. ‘Stroo voor kolen’ droegen we trots op onze borst.

Onze ploeg reed onopvallend rond in het peloton, maar deed eer aan de aloude wielerwet dat pas aan de finish de prijzen worden verdeeld. Mijn ploeggenoot Wim Hamerlinck steeg op de laatste dag als een raket in het klassement, waardoor hij de gedoodverfde winnaar Hans Sturm achter zich liet en als eerste eindigde. Hij kreeg de hoofdprijs (een fiets), bloemen en… een zoen van de rondemiss, die hij verlegen in ontvangst nam.

Ik eindigde als vijfde in het algemeen klassement, waardoor mijn naam nog wel in de courant kwam, maar zonder dat dit een stoffelijk aandenken opleverde. Onze ploeg Stroo werd tweede in het ploegenklassement.

Foto: v.l.n.r. Peter de Jonge (boven), Angelo Goedemondt, Wim Hamerlinck, Piet de Koning, Johan Menheere en Ad Bos. |Foto: Archief Peter de Jonge