door Margreeth Ernens-Abrahamse

Het was begin jaren zestig de gewoonte dat jongens (althans de pre-pubers) kort haar hadden, met de onderkant opgeschoren. Meisjes hadden over het algemeen lang haar, vaak met een strik.

Mijn zus kreeg elke avond krullers in haar haar. ’s Morgens zat er dan een mooie slag in en daar had ze veel voor over, want zoals mijn moeder altijd zei: ,,Wie mooi wil zijn, moet pijn lijden.’’

Het leek mij helemaal niets om met die dingen te moeten slapen. Bovendien was ik een nogal wild kind en lang haar zat maar in de weg vond ik. Dus toen ik een jaar of vijf was, zette ik er zelf de schaar maar in.

Op aandringen van mijn vader gaf mijn moeder zuchtend toe: geen eer aan te behalen… Ik moest dus voortaan samen met mijn broers naar kapper Slot. Die had eens bij één van mijn broers in zijn oor geknipt, dus ik was er tamelijk benauwd van. Hij had ook maar één soort coupe in de aanbieding: een jongenskopje. Weliswaar werd het bij mij niet opgeschoren, maar de basis was hetzelfde.

Toen ik een jaar of acht was, moest mijn haar toch weer lang van mijn moeder: tijd om me als een meisje te gedragen. Helaas, de wilde haren waren er nog niet uit, dus ik mocht het dan ook niet los dragen, want dan liep ik er al snel als een struikrover bij. Iedere ochtend kreeg ik twee staartjes, boven mijn oren. Om te zorgen dat ze zo lang mogelijk netjes zaten, werd mijn haar zó strak getrokken, dat ik bijna niet links of rechts kon kijken. Om het af te maken werden er grote strikken in gedaan. Mijn staartjes werden later afgewisseld met een paardenstaart, maar ook dan was de regel: zo strak mogelijk.

Mijn jongste broer Rienk en ik halverwege de jaren zestig. Let op onze ‘keurig’ geknipte pony’s! | foto familiearchief Abrahamse

Om een gang naar de kapper te vermijden knipten mijn broertje en ik vaak elkaars pony. Dat deden we door een plakbandje min of meer recht over ons haar te plakken en dan de schaar erin te zetten. Het resultaat was er dan ook wel naar, maar daar zaten we niet mee.

Afgezien van een kleine periode tijdens mijn tienertijd heb ik m’n haar verder altijd kort gedragen. Hóe kort precies bepaalt de dienstdoende kapper… Toen mijn zoon een jaar of twee was vond hij op een ochtend toen iedereen nog sliep, het schaartje waarmee ik zijn nageltjes bijhield. Hij oefende eerst op zijn pyjama alvorens hij klaar was voor het serieuzere werk. Zoonlief posteerde zich naast mij op bed en begon mijn haar te knippen. Dat deed hij tamelijk voorzichtig, dus er was al heel wat afgeknipt eer ik er wakker door werd…. Coupe Ravage!

foto boven: Zomer 1969: de dag dat mijn paardenstaart eraf werd geknipt. | foto familiearchief Abrahamse