Jan Zegers uit Terneuzen schreef een prachtig gedicht over de onzekere coronatijd waarin we ons bevinden. Het is een gedicht van hoop, bemoediging en vertrouwen in een betere toekomst.

De Hoop die in ons leeft

Zoals de zon
de aarde warmt en zet in helder licht.
Zo toont het menselijk geluk,
zich met een blos en lach op het gezicht.
Maar als het duister wordt,
de vreugd j’ ontvalt,
de toekomst zich verliest.

’t Contact, het samenzijn, je werk,
voor even stopgezet.
De angst regeert als ‘t dolend virus jou uitkiest.
Waar blijft dan ’t licht,
de warme gloed,
de blos,
de lach van goede moed?

Wees maar gerust.
Er komt een nieuwe tijd.
Een tijd van blijvende verandering.
Van kinderstemmen op het plein.
De koers, de race, de bal die rolt
en ouders langs de lijn.
De volle zaal gevuld met hemelse muziek.

De gekte van steeds meer en meer,
wordt omzien naar elkaar
en oog voor de verschoppeling.
Cultuur, natuur, de zorg, het onderwijs.
Ze zijn geen tweederangs noodzakelijk kwaad,
maar steunpilaren van de maatschappij,
met recht op d’ ereprijs.

Nog hoor je d’aloude boodschap van de Heer.
Het loven in Zijn huis is nooit verstild.
En straks dan jubelen we het weer uit,
verblijd met Avondmaal, Belijdenis en Doop.
Dat alles tot Gods eer.

Zacht  klinkt een lied.
Er gloort weer hoop.
De lucht klaart op,
de zon breekt door.
Er ligt een nieuwe toekomst in ’t verschiet.

Jan Zegers

Jan Zegers is geboren en getogen in Terneuzen, waar hij nog steeds woont. Hij kan met recht een echte Zeeuw worden genoemd, zijn moeder heette zelfs De Zeeuw met haar achternaam. Sinds Jan in 2004 is gepensioneerd heeft hij verschillende boeken geschreven: ‘De worsteling naar geluk’, ‘De stenen van Cruz de Ferro zwijgen’, ‘De witpenmerel’ en ‘De dromer en het meisje’.