THEMAKRANT GELOOF EN ONGELOOF (editie 11, december 2021)

door Rinus Willemsen

M’n Zêêuwse Spreukenkalènder vertelt dat het jaor bienao verbie is. Wat is tie maoger geworren. Om medeliejen mee te kriegen.

,,De daogen gaon open en dicht”, zegt een vlêêzig mannetje van èrgest achter uut de polder. ’t Is nog vroeg as me bie ’t kaoskraom op de Markt staon. De lampen schienen vrolijk over de ronde kaasbollen. ’t Is een aparte sfeer. De wiezers van de toren zeggen dat het tegen ‘alf neegne lôôpt. Een paor kinders fietsen nao schoole over de natte kallesiejen. De straote blienkt in ’t licht van de lanteèrnpaolen. De blaoren van de plataonen spelen tikkertje rond het kraom.

Het mannetje pakt z’n bestelling op en steekt alles in z’n fietstassen. ,,Strekjes ei tie de wind achter”, dienk ik bie m’n eihen. Dan vliegt tie deu de polder nao zijn ‘uusje. Me kènnen mekaore, want ik wandel d’r nogal ’s verbie. ’s Middags zô rond de driejen en dan maoken me deugaons een praotje. Mao noe moe tie nog vlug nao de bakker. Gêên tiid voor ’n proaitje. Allêêne: ,,Hui.”

De Markt, daorop spelende wudder vroeger. Ielken aovund waoren me dao. In de zeumer om ’s avonds te praoten over de Tour de France en ’s winters om kuutske te doen. Dat was verstopperje rond een blok ‘uzen en rond de kèrke.

Trompetspel

Op ’n kêêr ‘ôôrende kik dao tegen d’n aovund het Vrede op aarde spelen. Op ’n trompet, docht ik. ’t Was de meulenaor, die in de muziek zat en nog even aan ’t oefenen was. Die docht natuurlijk nog even spelen voo ’t eten. Misschien most ie nog wat proberen, omdat het dien aovund rippetitie was. Of vond ie het zô mao leutig om nog even te spelen. Mao ’t kloenk wel ‘êêl schôône in de stilte van den aovund. Ik dochten dat ’t boven uut de slaopkaomer kwam.

Jao, dat dee me toch wel iets, ‘ôôr. Zô tussen licht en doenker. Net voo ’t eten. ’t Stao me nog bie, asof ’t gisteren gebeurende. Raor ee?