THEMAKRANT LIEFDE EN VRIENDSCHAP (editie 16, MAART 2023)

door Willem Staat

Het jaar in de eerste klas van de lagere school was voor mij het gelukkigste uit het hele onderwijs. Dat kwam door de juf, een van de liefste die ons land heeft gekend. Ze kwam uit Sint- Maartensdijk, droeg een lichtblauw jasje en had blond engelenhaar. Juffrouw Poot.

In de zomer van 1962 trouwde de juf. Ze zou niet meer naar school terugkomen. Op de bewuste dag gingen mijn moeder, broer Piet en ik naar de bruiloft. Die was in de Nieuwe Kerk in Delft, u weet wel, die waar de Oranjes worden begraven. We gingen met de trein, maar kwamen veel te vroeg aan. Daarom kregen we limonade.

Janus

Het was in de glorietijd van de jukebox. Iemand gooide er een muntje in waarna weldra een topper van Ria Valk klonk: Janus, Janus, pak me nog een keer. Als je ’t nou niet doet, dan kan je het niet meer! Tot ontzetting van moeder, die zulke liedjes ordinair vond, zongen broer Piet en ik het luidkeels mee.

Na de trouwdienst volgde de receptie en kreeg ik opnieuw limonade, dit keer met gebak. Het gebodene smaakte mij amper. Want ik wist dat straks het onvermijdelijke zou komen. Het afscheid van de juf, die ik naar mijn gevoel nooit meer zou terugzien!

Op schoot

Toen het moment daar was barstte ik in snikken uit: ,,O, juffrouw Poot, o, juffrouw Poot”, waarop de aangesprokene mij op haar schoot nam. Dit onder gelach van de medeaanwezigen.

Eenmaal thuis kon ik ’s avonds van verdriet niet slapen. Daarop nam mijn moeder me uit bed en mocht ik meedoen met scrabble. Toen ik aan de beurt was legde ik  ‘hejan’, waarmee ik ‘hé Jan’  bedoelde. Hoewel eigennamen en twee woordjes aan elkaar verboden zijn werd het goed gerekend.

Verkering

In de zesde klas was ik smoorverliefd op de dochter van het hoofd der school en zij op mij. Zij groeide mij echter letterlijk boven het hoofd. En zo kwam er na het ruwe slot aan de relatie met juf Poot, ook een einde aan de gelukkige tijd met mijn eerste verkering.