THEMAKRANT SCHOOL (editie 14, SEPTEMBER 2022)

door Albert Kort

De indruk van de eerste dag op de middelbare school is voor elke leerling overweldigend. Herinneringen van een brugpieper.

Een toelatingsexamen voor de middelbare school heb ik nooit afgelegd. Wel een CITO-toets in de zesde klas, die bepaalde tot welk niveau ik kon worden toegelaten. Met de uitslag waren mijn ouders in hun nopjes. Ik mocht naar de HAVO-VWO-brugklas van de school die zij voor mij hadden uitgekozen. Dat hun keuze was gevallen op het Sint Willibrordcollege lag voor de hand. Ik kwam uit een katholiek gezin, had op de katholieke Mariusschool gezeten en, niet onbelangrijk, ons huis aan de Lindenstraat stond pal tegenover het schoolgebouw aan de Fruitlaan.

De nabijheid van de school betekende echter niet dat ik me er gelijk thuis voelde. Integendeel zelfs. Toen ik als brugpieper voor het eerst het imposante gebouw betrad en door de lange gangen langs de verschillende leslokalen liep, was het alsof ik op een andere planeet was beland.

Doodmoe

De honderden leerlingen die daar rondstruinden, de vele leraren die in de pauzes op de gangen rondliepen, het geschreeuw van de conciërges, het veelvuldig wisselen van lokaal iedere vijftig minuten wanneer de bel ging, het snel in- en uitpakken van de boekentas: dit alles maakte op mij een verpletterende indruk en aan het einde van de dag was ik doodmoe.

Wat ik van de lessen zelf vond? Daar kan ik kort over zijn. De geschiedenislessen van Frans Beerens waren een verademing. Wat kon die man mooi vertellen en toneelspelen! Zijn verhalen brachten de geschiedenis tot leven, zo meeslepend waren ze.

De gymlessen van Speckens daarentegen waren een dieptepunt, en dat lag zeker niet alleen aan mij. Toegegeven, lenig ben ik nooit geweest. Maar ik was altijd wel te vinden voor een partijtje voetbal en ook basketbal lag me wel. De binnensporten aan de talloze martelwerktuigen in de gymzaal, zoals de touwen of de klimrekken, de bok of de ringen, waren aan mij echter niet besteed. In de touwen kwam ik nog geen meter omhoog.

Hoogtevrees

Voor een koprol op de bok was ik doodsbenauwd en van de rekken kreeg ik hoogtevrees. Daarbij kwam nog dat ik niet hoefde te rekenen op enig mededogen van Speckens. Sterker nog, hij maakte mij meer dan eens tot lachobject in de klas door mij tot voorbeeld te degraderen van hoe het NIET moest. Frustrerend, zo’n leerkracht.

Dat het aan zijn lessen in het zwembad te danken was dat ik mijn zwemdiploma behaalde, was slechts een doekje voor het bloeden.