THEMAKRANT SPELEN (editie 13, JUNI 2022)

door Ans van Nieuwenhuijze

Er was een tijd dat mensen zelf speelgoed maakten voor hun kinderen. Poppenhuizen, garages, blokkendozen. Duurzaam en niet duur.

Anneke noemde ik de pop die ik op mijn vijfde verjaardag kreeg en die in een gespreid bedje kwam. Dat bedje was vakkundig gemaakt door mijn opa van moeders kant, die timmerman was. Zijn buurman, van beroep huisschilder, schilderde het bedje van triplex geel met aan het hoofd- en voeteneinde een ruitmotief in roze.

Mijn beide oma’s zorgden voor het beddengoed en zij deden dat op de degelijke manier die zij, denk ik, al uit hun eigen kindertijd, maar zeker uit hun volwassen tijd kenden.

Er was een matrasje en een kussen, beide met sloop. Daarop kwam een gebreide onderlegger met aan de randen twee recht/twee averecht en in het midden de patentsteek. Op de onderlegger kwam een katoenen onderlakentje en het bovendek bestond uit een katoenen lakentje met een kanten randje en een gestikt dekentje met kleine bloemmotiefjes. Anneke droeg in bed een (gekochte) katoenen pyjama: een lichtblauwe broek met een gebloemd jasje en dat bloemenrandje kwam terug als versiering onderaan de pyjamabroek.

Deugdelijk

Het ondergoed was al even deugdelijk: een gebreide onderbroek en een borstrok, beide met een randje eraan gebreid. Tenslotte waren er op vier pennen gebreide kniekousen met een gaatjesmotief.

Ook mijn tante Mientje, die zeer kundig was op de naaimachine, was in de aanloop naar mijn verjaardag aan het werk gezet. Zij maakte onder meer een grijs jurkje met zwarte strikjes en een rokje met een broekje in lichtgroen met bloemetjes in rood en geel. Daarbij passend was een wit bloesje met groene knoopjes.

Ze had voor Anneke ook zwarte lakschoentjes gekocht, die haar precies pasten en een houtje-touwtje winterjasje in gele wol met een geruite voering.

Schildpadpop

Anneke is/was niet een echte schildpadpop, die in de jaren vijftig erg in zwang was. Mijn pop was een soort kloon – lijf en leden waren in één keer gegoten uit een soort roze plastic. Het haar was blond.

Hoewel ik eigenlijk meer een buitenspeel kind was, heb ik toch ook wel veel met de pop en haar complete uitzet gespeeld.

Daarbij ben ik niet altijd even zachtzinnig met Anneke omgesprongen. Zij mist inmiddels namelijk al geruime tijd haar linkerbeen, dat ik nog wel bij het geheel bewaar, en haar slaapogen gaan niet meer dicht, maar vallen meer naar haar achterhoofd, waardoor ze je met holle ogen aankijkt.

Poppeninspectie

Daarom vond ik het niet gepast haar in deze gehandicapte vorm te fotograferen. Als de poppeninspectie was langsgekomen, was ik vast uit de ouderlijke poppenmacht ontzet.

Foto: Het poppenbedje van Anneke. Foto Ans van Nieuwenhuijze