door Mieke van der Jagt

Verkleedspullen wilde mijn nichtje voor haar verjaardag, De verkleedkist kreeg ze van haar ouders die hem prachtig hadden beschilderd. Ha, leuk, dacht ik. Kon ik eindelijk weer eens los gaan met iets anders dan een stuk verantwoord speelgoed uit de winkel of een bijdrage voor een uitje.

Dus ik aan de slag met spullen van de kringloop: plooiband afgetornd van vitrages, uitbundig gekleurde lappen gezoomd, rare sjaals gewassen en gekke mandjes gevonden die heel goed op een kinderhoofd passen. Om het gemakkelijk te maken knopen gezet aan verschillende lengtes en kleuren knoopsgatenelastiek.

Helemaal fout, bleek op de feestelijke dag. Van alle kanten werden onesies binnengebracht: tijgeronesies, krokodillenonesies, eenhoornonesies en verschillende roze dingen die onontbeerlijk bleken om een prinses te worden. Ik vroeg me af of de gulle gevers ook, net als ik, de spullen op brandbaarheid hadden getest.

Nou ja: nichtje blij en ik weer wat geleerd. Verkleden moet tegenwoordig snel gaan en het geeft niet als je er uit groeit, Dan komen er gewoon weer nieuwe onesies (wat ik overigens hardnekkig blijf uitspreken  als oneesies), nieuwe prinsessenjurken en iets grotere plastic kroontjes.

Op het gevaar af voor een ouwe zeur te worden versleten: iets meer beroep op de creativiteit lijkt me wel gepast voor de verkleedkist. Wij vochten vroeger om de vitrages  en een gehaakte sprei want wie die had, kon de bruid spelen. Moest je wel eerst een hele tijd in de weer met wasknijpers en veiligheidsspelden. Hoe je je ook verkleedde en met wat dan ook; je was een heel poosje bezig en je moest elkaar helpen. Het spel duurde aanmerkelijk langer dan hup, in een onesie springen, rits dicht en klaar.

Het is jammer dat er nooit foto’s werden gemaakt van onze talloze verkleedpartijen. Het was een beetje een winterding, een spel voor binnen en daar gingen ze geen kostbare flitsblokjes aan verspillen.

Ik heb wel een foto van mijn zoon als Sinterklaas, een kleine veertig jaar terug genomen met een moderner toestel met zo’n grote flitser erop. Een zelfgemaakte mijter van crêpepapier, een rok uit mijn kast, twee pannenlappen en een badhanddoek: ziedaar Sinterklaas. Persoonlijk vind ik de frons erg goed getroffen.

foto: Een echte Sinterklaas! | foto archief Mieke van der Jagt