THEMAKRANT SPORT (editie 22, herfst 2024)

door Ali Pankow

,,Ik ben gewoon een meisje in een turnpakje, meer niet’’, vond Cora Hoogstrate (1958) uit Zierikzee toen ze ruim vijftien jaar oud was.

Cora verraste als allereerste in Zeeland met ‘een bruggetje op de balk’ (1969).

Haar leven stond toen al jaren in het teken van turnen. Met groot succes en veel titels op haar naam, waaronder tweemaal de tweede prijs bij de Nederlandse kampioenschappen.

Met twee uitspraken weet Cora terugkijkend op die turnloopbaan haar gevoelens kernachtig samen te vatten: ,,Ik had het nooit willen missen, maar ik ben heel blij dat mijn kind het niet heeft gedaan’’ en ,,Topsport is heel eenzaam, vooral individueel beoefend.’’ Ze voegt er meteen aan toe dat het haar ook veel heeft gebracht: ,,Vechtlust, doorzettingsvermogen, zelfvertrouwen. Daar heb ik ook nu nog steeds veel aan. In mijn toneelhobby bijvoorbeeld.’’

Maar spijt dat ze destijds is gestopt heeft ze nooit gehad. Na vele jaren elk weekend naar trainingsinstituut Papendal en elke vakantie een trainingskamp, zonder ruimte voor een  ‘tienerleven’ zoals haar klasgenoten, was het genoeg. Hoewel…ze heeft lang nagedacht over die beslissing.

Vernederend

,,Ik maakte best een kans op een plek in de selectie voor de Olympische Spelen, maar die waren nog twee jaar weg. En de doorslag gaf de vernederende trainingswijze van de Hongaarse coach Eva Bartha, die je best geestelijke en lichamelijke mishandeling mocht verwijten. Dus op een zondagochtend heb ik haar laten weten: ‘Ich will frei sein!’. Zij nam mij meteen mee naar de hele groep en kondigde heel sarcastisch aan:  ‘Cora will frei sein.’  Dat voelde ik me ook toen ik met de trein voor de laatste keer vanuit Arnhem terug ging naar Zeeland.’’

Cora tijdens een sprong op de evenwichtsbalk.

Fotoboeken getuigen ook hoe mooi het allemaal is geweest en Cora vertelt hoe zij heeft genoten van de uitdagingen en de successen. En hoe het ooit begon destijds samen met haar twee jaar oudere zus Anke. ‘Komen jullie bij ons?’, vroeg de trainster van Turnvereniging Delta Sport nadat ze Cora en Anke op het grasveld voor de sportzaal handstanden en radslagen zag maken. ,,Zij had een raam opengezet en wij zijn toen zo door dat open raam naar binnen gestapt toen ze ons riep.’’

Papendal

Jaren van trainingen, selecties en wedstrijden volgden. Anke haakte tussentijds af, maar Cora ging verder, verraste als allereerste met ‘een bruggetje op de balk’, kreeg talrijke medailles omgehangen en reisde dus als prille puber elke vrijdagmiddag in haar eentje met bus en stoptrein urenlang richting Papendal. Totdat ze het genoeg vond.