Op Koningsdag dit jaar heb ik zitten waarzeggen. Voor de gein natuurlijk: Waarzeggen, 1 euro voor Gaza. Ik had twee stoelen en een tafeltje op de brede stoep van de Oostsingel in Goes tussen twee drommen mensen. Mezelf een beetje raar uitgedost, wat vage flauwekulletjes op tafel en een stok dixit-kaarten. Ik had Tarotkaarten van iemand geleend maar die was ik vergeten. Ik ben die hele dag alleen van mijn plek geweest om te plassen en heb 31 euro verdiend.

Wat mij het meest van alles verbaasde, was dat zeventig procent van de mensen die eerst lacherig aan mijn tafeltje kwamen zitten, binnen vijf minuten me het hemd van het lijf hadden verteld. Vijf ‘klanten’ barstten gedurende het gesprek in tranen uit. Nogmaals: aan weerskanten van mijn tafeltje dromden de mensen voorbij.

Ik zou mezelf natuurlijk nu op de borst kunnen kloppen en op de schouders kunnen slaat. Zo van: wat heb je toch een vertrouwenwekkende uitstraling, wat kun je toch goed luisteren enzovoort. Maar niets is minder waar: mensen zitten gewoon verschrikkelijk verlegen om een praatje en als er iemand wil luisteren, kan niet schelen wie, komen ze op de proppen met wat hen het meeste dwars zit, de dingen waar ze aan twijfelen, het verdriet dat kennelijk zomaar geen uitweg vind.

Achteraf sta ik te kijken van mijn eigen verbazing. Ik weet toch ook dat er geen hond meer zijn hok verlaat zonder mobiele telefoon. Stel je voor: je loopt met iets zwaars op het hart wat je ontzettend graag zou willen delen. Je gaat de straat op, bijvoorbeeld naar een caféterras. Daar zitten nog wel mensen in groepjes of met z’n tweeën te praten, maar wie alleen zit, kruipt geheid in z’n telefoon. En dan te bedenken dat diegene misschien best ook weleens graag met iemand zou willen kletsen. Maar stel je voor dat je uit je bubbel moet!

Sterker nog: je ziet mensen die overduidelijk bij elkaar horen, groepjes jonge gasten, oudere vriendinnen, echtparen allemaal met hun telefoon bezig. In cafés, restaurants, op terrasjes, perrons; zoek nog maar eens een plek in de openbare ruimte waar dat niet gebeurt. Ik wil niet veel zeggen maar dat gaat een keer mis.

Straks is iedereen met zijn sores – en die hebben we allemaal – aangewezen op professionele hulpverleners. Of op een halve gare die gaat zitten waarzeggen. Ik doe het in elk geval volgend jaar weer want wat ik nu ook weet: iedereen die gaat zitten is aardig.

foto: Waarzegster Mieke: ,,Mensen zitten verschrikkelijk verlegen om een praatje.” | foto Mieke van der Jagt